محسن رضايی دبير مجمع تشخيص مصلحت نظام و فرمانده اسبق سپاه پاسداران روز گذشته از موسسه جام جم بازديد کرد و نشست ماهانه اين روزنامه به چند سئوال پاسخ داد. او در اين مصاحبه بی آنکه از هاشمی رفسنجانی نام ببرد، در واکنش به خاطراتی که وی درارتباط با جنگ ايران وعراق منتشر می کند، گفت که او نيز خاطرات زيادی دارد که منتشر خواهد کرد. رضائی از رفع ابهام سخن گفت اما نگفت چه ابهامی و به همين دليل بايد اين جمله او را دفاع از نقش خود در جنگ و ابهاماتی که دراين باره وجود دارد تعبير کرد. او گفت:

«ناگفته‌ها و اسنادی كه از وقايع جنگ دارم چنان حادثه جنگ را شفاف می‌كند كه هيچ ابهامی باقی نماند. جعبه سياه جنگ بايد روزی باز شود. باز شدن اين جعبه منوط به آن است كه همه كسانی كه در تصميم‌گيری‌های پشت صحنه حضور داشتند، حرف‌های خود را بزنند. بعضی دوستان ما كه در تصميم‌گيری‌ها حضور داشتند و موثر بودند، آرام آرام حرف‌هايشان را می‌زنند اما من هنوز در اين خصوص تصميم نگرفته‌ام ولی انشاءالله اين كار را خواهم كرد. حساسيت‌هايی كه قبلا بود، 18 _ 17 سال پس از پايان جنگ، كنار گذاشته شده است.

افزون بر يادداشت‌هايی كه دارم، نامه‌های متعددی به امام (ره) نوشته بودم كه بيش از 400 صفحه است و در آن به طور شفاف مسائل آن زمان را تشريح كرده‌ام. علاوه بر آن ملاقات‌های زيادی با امام (ره) داشته‌ام و بيش از 60 هزار نوار ضبط شده از اتاق‌های جنگ دارم.»

دربخش ديگری از اين ديدار و گفتگو، رضائی ضمن تعريف و تمجيد از روش ديپلماتيک علی لاريجانی، عملا و با ساده لوحی گفت که لاريجانی با سولانا بازی می کرد و او را بازی می داد. باحتمال بسيار در آينده بسيار نزديک اين جمله رضائی به نوعی تکذيب خواهد شد، اما فعلا از دهان او که هم در طول فرماندهی سپاه و هم در سالهای قرار گرفتن در مسئوليت دبيری مجمع تشخيص مصلحت به کُند ذهنی مشهور بوده است و هست اصل جمله را بخوانيد.

«... جمهوری اسلامی زيركانه فعاليت‌هايی كرد كه باعث شده پشت آمريكا خالی شود. يكی از اين فعاليت‌‌ها، گفتگوهای موفق آقای لاريجانی با سولاناست. اين مذاكرات شاهكار جمهوری اسلامی در حوزه ديپلماسی بود. هر بار كه سولانا با آقای لاريجانی مذاكره می‌كرد، با دست خالی اما اميدوار از جلسه خارج می‌شد.»