نرگس محمدی سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر، در يک مصاحبه راديوئی که با بخش فارسی راديو آلمان انجام داد، ديدگاه های کميته موقت هدايت کننده "شورای ملی صلح" را اعلام داشت. تشکيل اين شورا، با هدف جلوگيری از جنگ ديگری در ايران و مخالفت با حمله نظامی به ايران، هفته گذشته در يک جلسه مطبوعاتی با شرکت شيرين عبادی، مهندس سحابی، دکتر يزدی و سيمين بهانی اعلام شد. نرگس محمدی در مصاحبه راديوئی خود گفت:

«با توجه به شرايط داخلی ايران که تقريبا پروسه طولانی مدتی هست که برای دستيابی به آزادی و دمکراسی در ايران شروع شده و هنوز به فرجام مناسبی هم نرسيده، همينطور با توجه به شرايط  جديد يعنی تهديدهای بين المللی و سياست های سخت گيرانه در عرصه سياسی، اجتماعی و هنری در داخل ايران، در مجموع در شورای عالی نظارت کانون مدافعان حقوق بشر ما به اين نتيجه رسيديم که ضرورت زمانی ايجاب ميکند که ما يک کميته ای به نام کميته موقت صلح را راه اندازی کنيم. البته با توجه تهديدهای اخير و قرار گرفتن ايران در مقابل گزينه جنگ که طرفدارانی هم در داخل، هم در خارج دارد و دلسوزان ايرانی واقعا نگران از اين وضعيت هستند، کميته صلح پيشنهاد داد که شورای ملی صلح را با حضور تمام گرايشات و تمام سليقه ها و افکار از ميان تمام اقشار جامعه ايران از، از آحاد ملت ايران، از کارگران، معلمان، زنان، هنرمندان، شعرا، همه، تشکيل شود برای اينکه بتواند با موانع و تهديد کننده های صلح مقابله کند. بنابراين کميته موقت که چندروزی است کارش را شروع کرده طی نشست مطبوعاتی در کانون مدافعان حقوق بشر از طريق رياست ان يعنی خانم عبادی اين فراخوان را به ملت ايران داد.

 چه امکاناتی برای بردن شعار صلح و حقوق بشر در ميان مردم داريد؟

 متاسفانه ما از طريق رسانه های داخلی يک چنين امکانی را فکر نمی‌کنم داشته باشيم. يعنی روزنامه ها خودتان ميدانيد که شرايط بسياری سختی را دارند و سانسور به شکل پيچيده و بسيار پرنفوذ در مطبوعات ايران به چشم ميخورد، تا جايی که به نظر می‌رسد حتی روزنامه نگاران بنا به تهديدهايی که وجود دارد دست به سانسور و خود سانسوری می‌زنند. در چنين شرايطی ما از مطبوعات داخلی انتظار خيلی جدی نمی‌توانيم داشته باشيم. رسانه ملی به هيچ عنوان در دسترس مردم نيست، بلکه در دست دولت هست، اما از طريق راديوهايی که کار می کنند و شنوند‌ه‌ها و مخاطبانی هم در ايران دارند، ما سعی می‌کنيم که از اين طريق بتوانيم صحبت های خودمان را به مردم برسانيم.

مسئله جنگ، مسئله دولت ها نيست، بلکه مسئله ملت هم هست. اگر مسئله جنگ طرفدارانی در داخل و خارج از کشور دارد، ما حرفمان با آنها اين است که اساسا آنها نمی‌توانند از جانب ملت ايران تصميم بگيرند. ملت ايران به جنگ واقعا می‌گويند "نه". ملت ايران از جنگ متنفر است، بنابراين اگر جنگ می‌خواهد صورت بگيرد، با چه هدفی؟ آن هدف هرچه هست، انرژی هسته ای يا حتی چيزی بالاتر از انرژی هسته ای، آيا ارزش اين را دارد که امنيت و رفاه و زيست انسانی ملت  ايران را به خطر بياندازد؟ ملت ايران هشت سال جنگ را تجربه کرده، با پوست و گوشت واستخوان و تا حد نفرت از جنگ، از جنگ گريزان است. بنابراين حتی به نظر ميرسد که دولتمردان ما هم اين پيش فرض را داشته باشند که ملت  ايران نه تنها آماده جنگ نيستند، بلکه از آن متنفر هستند. پس اگر پافشاری آنها برای بدست آوردن يک حق، تمام حقوق ملت ايران را بخواهد پايمال کند، اين امر منطقی نيست وبا اقبال جهانی و داخلی هم مواجه نخواهد شد. ملت ايران حاضر نيست که همه حقوق خود را ازدست بدهد تا شايد روزی ما بتوانيم به لحاظ علمی و تکنولوژی به انرژی هسته‌ای دست پيدا کنيم. از طرفی اجماع جهانی به گونه ای شکل گرفته که بايستی واقعيت ها را پذيرفت. اجماع جهانی در رابطه با عراق وجود نداشت. در ارتباط با افغانستان هم وجود نداشت. اما در رابطه با ايران متاسفانه اين اجماع دارد به وجود ميايد. بنابراين يک سير منطقی ما را به اين نتيجه ميرساند که فعلا حداقل بخاطر اينکه جنگ را از سر يک ملت بايد گذراند بايستی با اين خواسته- تعليق غنی سازی- به شکل منطقی برخورد کنند. ما خواسته هايمان اين است:

1-  دولت جمهوری اسلامی ايران قطعنامه های شورای امنيت را به عنوان يک ساختار و نظام بين الملل بپذيرد و تعهدات و ميثاق‌های بين المللی را به رسميت بشناسد و احترام بگذارد واگر چنين اجماعی در رابطه با ايران بوجود آمده اين جنگ را بايد از سر ملت ايران بگذراند.

2-  با مداخله نظامی هر نيروی خارجی و هر دولت بيگانه ما مخالفت صريح را اعلام می‌کنيم. هيچ کشور خارجی حق ندارد بخاطر اينکه برای ملت ما دمکراسی يا آزادی بياورد، حقوق ملت ايران را زيرپا بگذارد و بخواهد با بمباران و حمله نظامی اين حقوق را به ملت ما بدهد که هرگز امکان پذير نيست و ملت ايران با چنين گزينه ای همواره مخالف است. بنابراين مشکل ما دوجانبه است، نيروهای جنگ طلب خارج از کشور و به نظر ميرسد گروه های افراطی هم در داخل کشور هستند که به استقبال جنگ ميروند و بقای خودشان را در جنگ می بينند. جريان صلح طلبی در ايران به نظر من يک جريان پرهزينه ای خواهد بود. اما کانون مدافعان حقوق بشر با اشراف به اين قضيه و با تحليل کافی به استقبال صلح خواهی رفته است. جنبش صلح در ساير کشورها کمترين هزينه را دارد، اما در ايران شرايط به گونه ديگری است.  در نشست کانون مدافعان حقوق بشر اعلام شد که اين کانون تا پای جان در مقابل جنگ طلبی و جنگ افروزی خواهد ايستاد. اگر ما روزی بايد هزينه سنگينی بابت جنگ بپردازيم، حاضر هستيم که آن هزينه را امروز بپردازيم و از جنگ پيشگيری کنيم. به نظر می‌رسد که برای دولت جمهوری اسلامی هم راهی جز اين باقی نمانده که برای پرهيز از جنگ و بهانه ندادن به نيروهايی که جنگ طلب هستند، قطعنامه را بپذيرد و با ديپلماسی و مذاکره در عرصه بين المللی به حق و حقوق خودش دسترسی پيداکند.

 در کنفرانس کانون مطرح شد که شرايط موجود، شرايط سختی است و حرکت های اجتماعی مسالمت آميز هم الان با برخوردهای امنيتی مواجه شده اند. اما واقعيت اين است که مسئله جنگ، مسئله جدی برای تک تک ايرانيان است. سخنرانان جلسه اعلام شورای ملی صلح تاکيد کردند که اين بار جنگ در ايران حتی شديدتر از حمله مغول خواهد بود، يعنی با ويرانگری ايران تمام نخواهد شد، ايران در معرض تجزيه طلبی قرار دارد، بنابراين هرچند که اين راه پرهزينه است اما  برای ماهم راهی جز اين وجود ندارد. ضمن اينکه اين حرکت يک حرکت مسالمت‌آميز است، خواسته های سياسی ندارد، خواسته های ما حداقل خواسته های يک ملت است. يعنی حفظ بقای خودش، اين واقعا يک خواسته انسانی هست، يک خواسته سياسی نيست!

جنگ واقعا يک خيانت بزرگ به ملت ايران است. البته که اين ايستادگی هزينه خواهد داشت، ولی آيا راه ديگری جز اين وجود دارد؟ ما اميد داريم که اين جنبش حتی اگر ضعيف باشد، در داخل ايران شروع شود، با جنبش صلح طلبی جهان پيوند بخورد، ما از آزاديخواهان جهان در واقع استمداد طلبيديم، هر ايرانی در هرکجا که هست، فقط کافی است که با جنگ مخالف باشد، با ساير خواسته ها که می‌تواند بعدا جزو ايده ها و اهداف هرگروه ديگری باشد ما فعلا کاری نداريم و نبايد نااميد باشيم. می‌شود جلوی جنگ را گرفت اگر همه باهم متحد شوند.»