چند روز قبل يکی از دوستان سوال جالبی از من کرد. او پرسيد واقعا اگر شورای نگهبان به عنوان ناظر بر انتخابات و با توجه به قدرت حاصل از نظارت استصوابی که نتيجه تفسيرآن شورا از قانون اساسی است، در موضع حق و عدل نشسته و اهل خط و خط بازی نيست، پس چرا اکثريت قاطع کانديداهای جناج محافظه کار به هيچ وجه دغدغه تائيد صلاحيت را ندارند ولی در جناح رقيب، يعنی اصلاح طلبان هيچ فردی نيست که دغدغه رد صلاحيت را نداشته باشد ؟

نتوانستم به دوستم پاسخ قانع کننده ای داده  و از شورای نگهبان دفاع کنم . پس از چند روز، به طور اتفاقی مصاحبه ای از آقای باهنر خواندم که در آن مصاحبه ايشان ضمن احترام ظاهری به رئيس مجلس خبرگان، از اينکه ايشان در محافل مختلف بر ضرورت انتخابات سالم و عادلانه و آزاد تاکيد کرده بودند ، تا حد زيادی آشفته و نگران شده بودند . موضع آقای باهنر باعث شد، قدری عميق تر به موضوع بينديشم . در نهايت  پاسخی برای سوال دوستم پيدا نکردم بلکه متوجه شدم  حق با آقای باهنر و همفکران ايشان است.

وقتی فرد و جناحی نه دغدغه تاييد و رد صلاحيت را دارد و نه از يکپارچگی ناظران و مجريان در انتخابات آتی ضرر می کند و نه مشکل رسانه ای دارد و قيمت نفت هم که بالا رفته و در آمد فراوان ايجاد کرده  تا به هر نحو ممکن صرف بی کفايتی های مديريتی شود و فعلا هم که چرخ می چرخد و اگر هم نچرخيد، به ايشان و جناح حاکم در دولت و مجلس مربوط  نيست، بلکه بطور قطع و يقين توطئه استکبار جهانی در کار است و ...  واقعا" چرا ايشان از تاکيد رئيس مجلس خبرگان بر انتخابات آزاد گله مند نباشد؟  چرا شورای نگهبان از قدرت قانونی خود بهره لازم را نگيرد؟  
مگر حاکميت يک پارچه  برای کشورضرر داشته است ؟

مگر ايران و آينده آن هم مهم است؟

اگر ايران  و سرنوشت آن هم مهم است ، فقط و فقط برای اين است که ما حاکم باشيم و اگر حاکم  نباشيم ، ايران می خواهد باشد و می خواهد نباشد .