ابطحی- آقای حداد عادل ديروز در افتتاح نمايشگاه مطبوعات، آن ها را تشويق کرده بودند تا در مورد افشای فساد بنويسند. نمی دانم چه تصادفی بود که بلافاصله مصاحبه ای را خواندم که با خانواده ی دختر خانم پزشک همدانی ترتيب داده بودند. خيلی دردناک بود. خدا کند راست نباشد. همان خانمی که ميگويند در بازداشت خودکشی کرده و خانواده اش نپذيرفته اند. دانشجويان ادعای شکنجه کرده اند. دوست داشتم کسی می گفت آيا اين موارد را هم جزء فساد است و اساساً از بين بردن حقوق انسانها و مواردی مثل شکجه و قتل، فساد تلقی می شود يا خير؟ اگر واقعاً اين موارد فساد است، کاش ايشان و يا کسان ديگری که اين خبر را خوانده اند گروهی را برای تحقيق می گذاشتند تا لااقل برای خودشان روشن شود که ماجرا چيست. اين بی اعتنايی به اين نوع اخبار و فراموش شدن گفتمان حقوق بشری زنگ خطر بزرگی برای امنيت اجتماعی و سياسی است. در آن دوره در مورد پرونده زهرا کاظمی که جمعی از اعضای هيأت دولت موظف به پيگيری شدند و گزارش علنی هم دادند، اما نتيجه عملی نگرفتند. اگر الان هر يک از مسئولان کشور، اين ماجرا را پی گيری کنند و اگر تخلفی ديدند اعلام نمايند با هماهنگی کاملی که بين قوای کشور هست، می توانند نتيجه بگيرند و لذا مسئوليت شرعی و مردمی و قانونی آنان سنگين تر است. و در نهايت اگر کارهای تجاوز به حقوق بشر هم فساد تلقی ميشود، آيا روزنامه ها امنيت دارند بنا به توصيه آقای حداد عادل اين فسادها را افشا نمايند؟ يا آن که فقط فسادی در روزنامه ها بايد افشا شود که ضمن آن فقط رقبای سياسی و صنفی آسيب ببينند؟!