محمد علی ابطحی- از مهم ترين خبر های جهان در اين روزها، يکی هم سفر آقای احمدی نژاد به نيويورک است. در سياست خارجی وقتی کشوری در انزوا قرار می گيرد، باز کردن فضای سياسی با سفر های جنجالی می تواند مفيد باشد. اين سفرها تبليغاتی نبايد باشند. بايد از فرصت اجلاس سالانه سازمان ملل بهره برد و روابط تخريب شده با دنيا را در مذاکره با رهبران و نمايندگان دولتها ترميم کرد. سفر به سامان ملل به جای آنکه برای تبليغات باشد، بايد برای گفتگوی ديپلماتيک به نفع مردم ايران باشد و در پايان سفر خبر خوش رفع خطر حمله و تحريم را به ملت بگويد. والا وقتی آقای احمدی نژاد در روستاهای زاهدان مسئله ی هولوکاست را مطرح کرد، بی آنکه سفری بکند در همه ی رسانه های جهان اين موضعگيری مطرح شد چون کار تبليغاتی بود

متاسفانه آقای احمدی نژاد به جای پيگيری مسائل حاد کشورمان و تصحيح روابط ايران با رهبران دنيا، سفرش را تبليغاتی کرد و در مقابل حجم قدرت رسانه ای مخالفانش مورد اهانت بی ادبانه و بيرحمانه قرار گرفت. اين اهانت ها، اهانت به مردم ايران بود. در اين سفر به دليل تقاضای بازديد از محل برج های دوقلوی منفجر شده، شهردار نيويورک  بد ترين فحاشی ها را به صورت علنی نثار رئيس جمهور کشورمان کرد. در يک کار خارج از عرف ديگر، رئيس دانشگاه کلمبيا نيز در سخنرانی قبل از شروع و در حضور آقای احمدی نژاد نيز بدترين تعبيرات اهانت آميز را به رئيس جمهور انجام داد. اينها افراد مسئولند. تظاهرات اپوزوسيون نبود.

انتظاری که ملت از آقای رئيس جمهور دارد اين است که خودش را در معرض اين اهانت ها قرار ندهد تا اين اهانت ها به ملت ايران صورت نگيرد. ما در کشور خودمان ميگوئيم و خودمان هم لذت می بريم اما در دنيا مواضع سياسی با نگاه ديگری ارزيابی می شود. کاش مشاوران آقای احمدی نژاد، ايشان را در برنامه ريزی اجرائی سفر و سخنانی که در پاسخ سئوالات بايد می گفتند کمک می کردند. جنجالی بودن يک سفر مشکلی را از ملت حل نمی کند. مردم از رئيس حمهور توقع دارند در اين سفر ها مشکلات سياسی و اقتصادی شان را حل کند.