سلام عزيزان

اين شرح را برايتان مينويسم شايد تسلی دل من وپدرم باشد چرا كه پيگيری  از دستگاههای ذيربط بيهوده و بی ثمر بود.

پدرم دبير است. من هم به اين شغل علاقمند و به همين علت در كنكور امسال گزينه دبيری را انتخاب كردم و با رتبه 1200 در كد111 قبول شدم . شهريور ماه 86 طبق وقت تعيين شده بايد برای مصاحبه به تربيت معلم عترت در شهرك واوان(نزديك تهران) مراجعه می كردم. علی رغم حمايت وتشويق پدرم برای شغل معلمی وی به دليل اتفاقی كه برای دختر عمويم افتاده بود مانع شركتم در مصاحبه شد. دختر عمويم نيز با رتبه 900 در كد 111 برای دبيری قبول شد كه او هم در مرداد ماه 86 برای مصاحبه در مركز فوق شركت كرد. در همان ابتدای ورود متوجه می شود دو نفر از مسئولين آن مركز(ترابی و...؟) به همه توصيه می كنند برای ورود به اطاق مصاحبه چادر از ديگران بگيريد و آرايش خود را پاك كنند. اين موضوع باعث اضطراب ايشان ميشود. وقتی با اين شرايط وارد اتاق مصاحبه شماره 2 می شود يكی از آقايان مصاحبه كننده سريع از جايش بلند می شود و دستان ايشان را به قول خودش برای كنترل نبض می گيرد كه اين موضوع موجب تشديد اضطراب و ايجاد ناامنی وی ميشود و تعادل روانيش به هم ميخورد . نا گفته نماند كه زيبايی ايشان قابل تحسين و فردی معتقد و محجبه است. از آن زمان تا به حال دچار ناراحتی اعصاب شده و از منزل هم بيرون نمی رود و از شغل معلمی هم صرفنظر كرده است . پدرش به مسئولين ذيربط مراجعه كرد و نتيجه نگرفت. به اين دليل من هم با ممانعت پدرم از مصاحبه بازماندم و پدرم هم عصبانی و نگران آينده من . سوال ما اينست چطور محيط آموزشی به خصوص تربيت معلم به جای اينكه محل تعليم و تربيت درست باشد در آن تزوير و ريا كشت می كنند؟ دبيران و معلمان آينده می خواهند در اين مكان ها آموزش ببينند و بچه های آينده را معلم باشند.

مصاحبه گری که توان كنترل خود را نداشته، چطور ميتواند فرد مناسبی برای مصاحبه باشد؟ من اين نامه را به دفتر رهبری – رياست جمهوری – وزارت آموزش و پرورش خواهم فرستاد.