منوچهرخان
هر روز
قوول ميشه!
نمکيات

خدا رحمت كند مرحوم منوچهر خان از بستگان نسبی ما كه همان طور كه راه می رفت ازش نمك می ريخت. يك بار تعريف می كرد بچه كه بود مادرش آش نذری پخته بود و او به اصرار يك قاب قدح بزرگ با پياز داغ نعناع داغ سفارشی برای آقا معلم تهيه كرده بود و در خانه آنها برده بود...

الغرض، مادر منوچهر خان (خدا بيامرزد هر دوشان را) بعد از دقايقی متوجه می شود كه منوچهر شادی كنان به خانه بر گشته و بشگن زنان می گويد: ننه ننه، مو (به لهجه اراكی يعنی من) قوولم. بنده خدا منوچهر خان ظاهرا نگران امتحان تجديدی اش بوده. مادرش می پرسد: مگه آقا معلم چی شی گفت؟ و او جواب می دهد: آش را كه گرفت گفت ايشالا قوول باشه!

حالا حكايت اين رئيس جمهور ماست. بعد از دو سال گرد و خاك بی حاصل در قضيه هسته ای آخرش آمديم به آنها قول داده ايم كه ظرف سه ماه به همه سؤالها و ابهامهای بيست و چند ساله آژانس جواب ميديم. كاری به اصل اين داستان ندارم كه می شد چهار سال پيش هم اين كار را كرد و اين همه خسارت نداد (اگر واقعا قصد، دادن پاسخ های قانع كننده باشد). حالا البرادعی اين را در گزارشش آورده و مثبت تلقی كرده، اما هنوز نه به باره نه به داره. كو تا ماه دسامبر كه اين پاسخ ها داده شود و احتمالا هفته ها هم طول بكشد تا آژانسی ها بررسی كنند، و آن وقت كدام بخش آنرا بپذيرند و كدام بخش را نپذيرند و تازه روی آنها كه پذيرفته اند كه ما راستش را گفته ايم چه قضاوتی بكنند، اوووه اين قصه سر دراز داره! اونوقت رئيس جمهور خوش قلب ما می فرمايند: آقا تموم شد، تبرئه شديم، پرونده هسته ای مختومه شد، اين منم... يك چيزی شنيده و يك چيزی می گويد.

اما خودمونيم، ز هر طرف كه شود كشته سود اين آقاست. ملوانهای انگليسی را می گيرند ايشان ژست ستيزه جويانه اش را می گيرد، با آن وضع آزاد می كنند ايشان ژست صلح جويانه اش را می گيرد. سانتريفوژها به چرخش در می آيد ايشان ژست "ما می توانيم" اش را می گيرد، يواشی از كار باز می ايستد و به توافق با آژانسی ها می رسند، باز هم ايشان ژست "اين ما بوديم كه پرونده را مختومه كرديم" می گيرد. خلاصه بايد ديد در هر زمان و هر روز چه چيزی سوژه مناسب برای ژست گرفتن است.