دومحقق ايرانی؛ به اسامی "امجدی" و "گنجی" علل و شيوه خودکشی زنان ايرانی را بررسی کرده و گزارشی در اين ارتباط منتشر ساخته اند. چند تحليل گر نيز بر اين گزارش نظرات خود را افزوده اند و از مجموعه اين تحقيق و نظرات، حاصل زير بدست آمده است:

خودسوزی در ميان زنان حدود چهار برابر مردان است. زنان ايرانی بيشتر در سنين جوانی خودکشی می کنند. همچنين در ميان زنان متاهل خودکشی متداول تر از زنان مجرد است (64 درصد متاهل در مقابل 36درصد مجرد). عمده ترين انگيزه زنان شوهردار آزار و اذيت شوهرانشان است. عمده زنانی که خودکشی می کنند بی سواد يا کم سوادند. در کردستان زنان از روش های خشن تر، مانند خودسوزی برای خودکشی استفاده می کنند. بيش از 50 درصد زنانی که خودکشی می کنند، با ريختن نفت به روی خود و کشيدن كبريت به استقبال مرگ رفته اند.

44 درصد زنانی که خود کشی می کنند خانه دارند. در مناطق عشايری باورها و اعتقادات نادرست بيش از ساير مناطق حاکم است و از همين مناطق گزارش های خودکشی بيش از ساير نقاط است.

دراستان های کردنشين ايران خودکشی زنان در رتبه های اول تا سوم قرار دارند، به طوری که استان کرمانشاه در رتبه اول، استان ايلام در رتبه دوم و استان کردستان در رتبه سوم قرار گرفته است.

در سال 1375 از هر  100 هزار ايرانی،  588 نفر دست به خودکشی زده اند. اين آمار در سال 76 حدود 442 نفر و در سال 77 حدود 453 نفر و در سال 78 حدود 324 نفر بوده است. خودکشی زنان در گروه سنی 18 تا 24 سال بيشتر از سنين ديگر است.