"الکساندر کولدوبسکی"، متخصص فيزيک هسته ای روسيه، طی مطلبی که خبرگزاری "نووستی" منتشر کرد، از جمله نوشت:

"علی لاريجانی" دبير شورای عالی امنيت ملی ايران بار ديگر تاکيد کرد که تهران به هيج وجه غنی سازی اورانيوم را متوقف نخواهد کرد، حتی اگر تحريمات جديدی در شورای امنيت سازمان ملل متحد تصويب شوند.

توليد سوخت هسته ای برای رآکتور اغلب هم ارز با بدست آوردن اورانيومی است که کم غنی شده باشد (تا 5%). مرکز هسته ای نطنز نيز به همين مشغول است. سوخت هسته ای ساختار فنی بسيار پيچيده ای دارد. حقايق سياسی موجود پيرامون برنامه هسته ای ايران امکان ساخت نيروگاه اتمی جديد در اين کشور به کمک کشوری خارجی را غير ممکن می سازند. تهران اصرار دارد که برنامه های خود برای غنی سازی اورانيوم را حفظ کند، عليرغم اين که در اين برنامه ها نه منطق فنی وجود دارد و نه مصلحت اقتصادی. تجربه جهانی نشان می دهد که توليد سوخت هسته ای از نظر اقتصادی تنها در صورتی توجيه می شود که کشور حداقل 10-12 واحد نيروگاهی فعال داشته باشد. همچنين بايد در نظر داشت که در اين صورت کشور بايد متعهد به انجام تمامی هزينه های   مربوط به استفاده از سوخت مصرف شده گردد. از اين رو صنايع جهانی انرژی هسته ای، شامل 443 واحد نيروگاهی در 31 کشور جهان، از برخی از معدود کشورهايی که سوخت هسته ای را بطور عمده توليد می کنند (از جمله روسيه)، سوخت می گيرند که دارای امکان توليدی لازم، پايه های فنی و نيز فرهنگ ايمنی هسته ای و تشعشعاتی هستند. بازار جهانی سوخت هسته ای، همانند بازار جهانی ساخت نيروگاه، بخشی نه چندان بزرگ از روابط فنی بين المللی معاصر است. برای اينکه به اين بازار راه يافت، برای ايران کافی است که از غنی سازی اورانيوم در مقياس صنعتی صرفنظر کند. اما تهران چنين نمی کند.

طبيعتاً اين سوال مطرح می شود: چرا ايران يک دندگی به خرج می دهد؟ آيا برای ساخت سلاح هسته ای؟ متاسفانه چنين چيزی را نمی توان غير ممکن دانست، هر چند که دلمان می خواهد اميد داشته باشيم که مقامات ايران ضررهای سياسی و بی معنا بودن نظامی چنين هدف هايی را درک می کنند. اما اجرای آن حداقل به 7-8 سال زمان نياز دارد که بعيد است اگر ايران قصد اجرای چنين سناريويی داشته باشد، جهان پيرامون از آن ممانعت نکند.