شب گذشته شبکه ZDF آلمان ويژه برنامه ای در مورد حمله آمريکا و متحدانش به عراق را پخش کرد. روزهای ابتدايی حمله به بغداد و تصاوير بمباران اين شهر.
تصاويری از صدها نظامی و غيرنظامی سوخته عراقی که جز کالبدی سياه چيزی از آنها مشخص نبود. ساختمان های ويران شده و لاشه صدها تانک و ديگر خودرو های نظامی و غير نظامی.
لاشه های رها شده از کشته شدگان در جاده ها و خيابان ها و گروه گروه سربازانی که خود را با وحشت و خفت تسليم می کردند. بيمارستان های مملو از زخمی ها، معلولها و کشته شدگانی که بسياری از آنها قابل شناسايی نبودند.

يک لحظه فکر کردم بجای عراق اين تصويری از ايران باشد. و بجای بغداد، تهران زير رگبار گلوله و بمب و چکمه ی بيگانگان. وحشت از فاجعه ای که رخ نداده و دردی که هنوز به کشور و مردمم تحميل نشده، عظيم و ترسناک بود.

اين انديشه که حتی يکی از اين موشکها و بمب ها بر سر شهرهای ايران فرود بيايد دهشتناک است. به هيچ عنوان نبايد جنگی که برخی وقوع آن را پيش بينی می کنند با هشت سال دفاع از ميهنمان مقايسه کرد.

نبايد به استقبال چنين حادثه ای رفت و بهانه بدست کسانی داد که در پی تعبير اين کابوسند. به هيچ عنوان سخن از تسليم نيست. بلکه بايد به قاعده و بر اساس منطق رفتار و کرد و سياستی معقول و متضمن منافع ملی در پيش گرفت.

شايد ساده ترين راه پيشگيری از جنگ جلب رضايت شهروندان است. شهروندانی که مهمترين عامل بازدارنده هر جنگی هستند. ولی تا زمانی که رفتار حکومت بر پايه نفی آزادی های فردی، اجتماعی و سياسی شهروندان استوار باشد بر توان جنگ افروزی ماجراجويان افزوده می شود. سبک و سياقی که برخی در ايران در پيش گرفته اند، چه در بعد داخلی و چه در زمينه ی سياست خارجی، اين احساس را تداعی می کند که عده ای در درون کشور نيز به استقبال اين فاجعه می روند.

اما بايد به ابعاد فاجعه بار و هولناک و ويرانی که در پی جنگ احتمالی رخ خواهد داد فکر کرد و برای پيشگيری از آن در پی راه حل عملی بود حتی اگر احمدی نژاد مدعی باشد:«شهر هرت نيست که به ايران حمله کنند».