|
افغانستان بيشتر از 80 درصد بازار مواد مخدر را در اروپا و
تقريبا 100درصد مواد مخدر منطقه را تامين می کند. در کنار اين،
مافيای بزرگ ترانسپورت مستقر در پاکستان هم هست که از طريق
افغانستان هم دسترسی به بازارهای ايران دارد و هم به جمهوری
های آسيای ميانه پس از استقلال آنها از روسيه. آنچه بوسيله
ی قطار و کاميون ها به اين بازارها می رود از مواد مخدر و
اسلحه و بنزين هست تا وسايل برقی و مواد غذايی. مسير کالاهای
قاچاق از شيخ نشين های خليج فارس به پاکستان و از آنجا به
افغانستان، ايران، ترکمنستان، ازبکستان و تاجيکستان است.
بيشترين کالايی که مافيای ترانسپورت از ايران به افغانستان
وارد می کند بنزين و سوخت است. بنيادهای اقتصادی و مقامات رسمی
و افرادی در سپاه پاسداران هم در کشور ما با اين مافيا همکاری
می کنند و سود می برند.
اهميت اين مافيای بزرگ که بزرگترين مافيای ترانسپورت جهان هم
هست، در روابط نزديک شان با طالبان در افغانستان است.
پايگاه های اين مافيا در دو شهر پيشاور و کوتا (Quetta)
در پاکستان در منطقه ی پشتون نشين نزديک به افغانستان است. هم
سازمان امنيت پاکستان و هم مقامات اداری و ارتشی در آن شريک و
دست اندرکار هستند.
مافيای کوتا بيشترين روابط را با طالبان دارد. جاده های جنوب
افغانستان سالهاست که عملا در اختيار طالبان است. طالبان حتی
همين امروز و بخصوص در اين يکی دو سال اخير دوباره کنترل کامل
اين جاده های ترانزيت را بدست گرفته اند. نيروهای طالبان امنيت
اين جاده ها را برای مافيای ترانسپورت حفظ می کنند و همين منبع
درآمد بزرگی برای تامين هزينه های جنگی آنهاست. يعنی عوارضی که
بابت عبور از اين جاده ها بايد بپردازند. کوتا ضمنا يک مرکز
بزرگ سربازگيری طالبان از مدارس دينی آنجا هم هست.
پيش از يکی از حملات طالبان، فقط در يک روز مافيای ترانسپورت
130 هزار دلار به آنها کمک کرد و تازه اين به غير از مبلغ ثابت
ماهانه و زکات است که به طالبان پرداخت می کنند. موقعی که
طالبان در قدرت بود، فشار اين مافيا بود که باعث حمله به شهر
هرات و تصرف آن شد. به اين ترتيب مافيای ترانسپورت توانست هم
به جاده های منتهی به ترکمنستان و هم به جاده های ايران دسترسی
پيدا کند. معلوم است که در قبال دسترسی به اين جاده ها و حفظ
امنيت آنها، پول زيادی به خزانه ی طالبان سرازير می شد. موقعی
که طالبان قدرت را در دست داشت عوارض عبور برای هر کاميون از
پيشاور تا کابل 150 دلار بود.
غير از زکات و عوارض راه، بسياری از فرماندهان طالبان خودشان
در اين مافيا مستقيما شريک هستند و خودشان يا نزديکانشان صاحب
کاميون هايی هستند که در اين راهها حمل و نقل می کنند.
يکی از جاده ها از کوتا به چامان است که از آنجا وارد جنوب
افغانستان می شوند و بعد، از غرب افغانستان يا راهی هرات و
جمهوری های آسيای ميانه می شوند و يا راهی ايران. موضوع بر سر
يک يا چند کاميون نيست. فقط در چامان ممکن است روزی
300 کاميون
راهی جاده های افغانستان باشند.
مافيای ترانسپورت در طول سالها، برای کشيدن جاده های امن،
هکتارها زمين را از بوته های صحرايی و درخت پاک کرده اند که
باعث گسترش بيابان های خشک در افغانستان می شود.
حتی امروز هم که نيروهای ناتو و دولت افغانستان به ظاهر کنترل
افغانستان را بدست دارند، جاده های جنوب قندهار در دست طالبان
است. اطراف قندهار و بطور کلی جنوب افغانستان که منطقه ی پشتون
نشين است عملا هيچوقت از مرزهای رسمی ميان پاکستان و افغانستان
پيروی نکرده اند و روابط ميان قومی آنها آنقدر قوی بوده که در
واقع اين مرزها وجود واقعی نداشته اند. می دانيم که طالبان يک
نيروی مذهبی راديکال پشتون است و سربازان طالبان، شاگردان
مدرسه های مذهبی همين مناطق بخصوص در خاک پاکستان و اردوگاه
های پناهندگان افغانی هستند. طالبان در اين مناطق در واقع در
منطقه ی بومی خودشان هستند و زير چتر حمايت قومی شان عمل می
کنند. |
