«اصلاح ‌طلبان پرشور و با دوری از افراط در انتخابات مجلس هشتم شركت كنند. البته در اين ميان، برخی افراطی ‌ها كه طراح "هر روز يك استعفا" در مجلس بودند نيز اميد به بازگشت دارند.»
اين سخنان بخشی از نطق پيش از دستور قربانی نماينده اقتدار گرای مجلس هفتم است. نماينده ای که اگر امدادغيبی شورای نگهبان نبود امروز امکان ايراد اين سخنان را در مجلس نمی يافت.
او اصلاح طلبان را به حضور پر شور و دور از افراط دعوت می نمايد و از سوی ديگر نسبت به خطر حضور نمايندگان مجلس ششم که در اعتراض به رد صلاحيت های گسترده استعفا کردند هشدار می دهد.

او در ادامه اين سوال را مطرح می کند که چه اتفاقی افتاده است که مجلس ششمی ها به بازگشت اميدوار شده اند. پاسخ اين سوال شايد از هر پرسش ديگری آسان تر باشد.

بی لياقتی و بی تدبيری حاکم بر مجلس هفتم، ناتوانی در برنامه ريزی و عمل به وعده ها و تبديل شدن به وکيل الدوله بجای ايفای نقش نمايندگی مردم.

مجلس ششم که جايگاه و بيان کننده خواست اکثريت مردم بود در دوره ی هفتم در حد باشگاه هواداران اقتدارگرايی تنزل يافته است.

از اين دست سخنان و اظهارنظرهای راستگرايان و هواداران دولت تازگی ندارد. اما وحشت اين جريان در شرايط فعلی قابل درک است. اگر شورای نگهبان در انتخابات مجلس هشتم دخالت نکند، بايد منتظر شکست سنگين اقتدارگرايان بود.

به همين دليل مجلس هفتمی ها از انتخاب آزادانه ی مردم نگرانند. اگر به واقع عامه از مجلس پر جنجال ششم ناراضی اند دليلی برای واهمه و توسل به رد صلاحيت های گسترده وجود نخواهد داشت.

اما واقعيت آنست که در حضور مردم و در صورت رعايت حداقل های قواعد رقابت سياسی از سوی دولت و شورای نگهبان آنچه رخ خواهد داد جز ناکامی اقتدارگرايان نتيجه ای نخواهد داشت.
در اين مطلب و در نوشته های مشابه ی که بر لزوم حمايت از رفرم خواهان و حضور آنان در مجلس هشتم اشاره می شود به هيچ عنوان بحث کارايی و اثرگذاری مجلسی با اقليت قوی و يا حتی اکثريت اصلاح طلب نديده گرفته نشده است.

تجربه ی مجلس هفتم و مقايسه ان با مجلس ششم و حتی پنجم نشان داد تک قطبی شدن فضای حاکم بر قوه قانون گذاری به سود اقتدارگرايان جز افزايش فشار به دگر انديشان و فعالان سياسی و اجتماعی نتيجه ای در بر نخواهد داشت.