از ديدار رئيس سابق دانشگاه علامه طباطبائی"نجفقلی حبيبی" با جمعی از اعضای منتخب انتخابات اخير انجمن اسلامی اين دانشگاه گزارش جالبی منتشر شده است که خلاصه ای از آن را می خوانيد:

دكتر حبيبي:

زمان دولت خاتمی هم دانشجويان تندروی داشتند؛ اين تندروی‌ها بارها من را هم تحت فشارهای شديد قرار داد. مثلا زمانی كه به خوابگاه طرشت حمله شد و دانشجويان اعتصاب غذا كردند، من شديدا تحت فشار بودم كه اجازه دهم برخی نيروها وارد دانشگاه شوند. با اين وجود اجازه ندادم و گفتم دانشگاه محيط امن است. الان هم منطقی برخورد كنيد و شعارهايی معقول داشته باشيد.

يكی از دانشجويان: برای ما جای تعجب است چون بعضی از مديرانی كه در حال حاضر با ما برخورد می‌كنند مديران زمان خود شما بودند.

حبيبي: من واقعا از اين افراد توقع برخورد نداشتم اما چه می‌شود گفت ؟‌ خب انسان‌ها رنگ عوض می‌كنند، خودم از خودم بيشتر گلايه دارم . دوازده نفر از شاگردان من تا مقام وزارت رفته‌اند. وزير علوم هم شاگرد من بود.

درباره برکناری ام از رياست دانشگاه هم بايد بگويم:

گفتند يك سری تغييرات لازم است و شما بايد از رياست دانشگاه برويد.  من در زمان رياست خودم سخت به اين موضوع اعتقاد داشتم كه تشكل‌های مختلف فعاليت كنند تا فعاليت‌ها شكل زيرزمينی پيدا نكنند. زيرزمينی شدن فعاليت‌ها بسيار خطرناك است. ما پيش از اين هم چنين اتفاقاتی را تجربه كرده‌ايم . فضای اول انقلاب فضايی كه بود كه بعد از حكومت استبدادی شاه به وجود آمده بود. فضای آزادی بود. همه كار خود را می‌كردند و امام هم تحمل می‌كردند. دكتر بهشتی در هجوم اتهام‌های مختلف بود و همواره سعه صدر داشت؛ اما با شهيد شدن بهشتی اين فضا از بين رفت. دوران اصلاحات هم ، دورانی شبيه همان زمان بود . حال اگر بازهم فضا بسته شود، برخی اتفاقات تكرار می‌شود.

دليل رد صلاحيت من برای انتخابات مجلس هم اين بود كه می‌گفتند دانشجويان را پررو كرده‌ام؛ در حالی كه اعتقاد داشتم دانشجو بايد بتواند داد بزند تا بعد ياد بگيرد چگونه مخالف خودش را تحمل كند. بايد اين اتفاقات می‌افتاد تا عقده‌ای باقی نمی‌ماند.  به نظر من اگر عقل داشته باشيم بايد دست جوانان را ببوسيم كه بخشی از وقت خود را صرف فعاليت‌های اجتماعی می‌كنند.