حاصل جنجال آفرينی شريعتمداری و بی تجربگی سخنگوی وزارت خارجه
بحرين را پس نگرفته
گويا "احواز" را بايد بدهيم!

درپاسخ به پاسی که حسين شريعتمداری در سرمقاله جنجال برانگيز خود در روزنامه کيهان به عربستان سعودی داد، روزنامه "الجزيره" چاپ رياض پايتخت عربستان سعودی نيز با مايه گذاری از خامی و بی تجربگی سخنگوی تازه کار وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی نوشت:

آيا نيروهای استعمارگر حق دارند دولت ديگری را اشغال كرده و جزئی از زمين‌های دولت تحت استعمار خود را به دولت ديگری بفروشند؟

قانون به هيچ نيرويی اجازه نمی‌دهد كه زمينی را اشغال كرده يا به استعمار خويش درآورد و يا دولت ديگری وضع آن زمين را تغيير دهد. طبق قانون، تمام اقدامات استعمارگران و حاميان آنها كه باعث می‌شود نيروهايی امور منطقه‌ای را اداره ‌كنند يا دولت‌ها را تغيير دهند، موقتی است و پس از استعمار، اقدامات باطل استعمارگران پايدار نمی‌ماند. همان گونه كه بسياری از نيروهای سلطه‌جو بر زمين‌هايی تنها با اشغال و نيروی نظامی يا تبانی و خريد سيطره پيدا كردند و آنها را جدا كردند.

جزاير سه گانه امارات عربی، تنب بزرگ و تنب كوچك و ابوموسی كه به گفته محمدعلی حسينی، سخنگوی وزارت خارجه ايران، در سال 1970، هنگامی كه انگليس ساحل خليج عربی را همانند پادشاهی عمان و دولت امارات عربی و قطر و بحرين به استعمار گرفته بود، شاه ايران، رضا پهلوی، آنها را از انگليس خريد!

البته اين ادعا كه انگليس اين سه جزيره را به شاه ايران فروخته، پذيرفته نيست. چون انگليس حق ندارد جزئی از وطن و اراضی را كه حق تصرف در آن را ندارد، بفروشد و بنابراين ورثه شاه ايران و حكام ايرانی نمی‌خواهند موضوع بازگشت جزاير سه‌گانه امارات را به محاكم جهانی ارجاع دهند، حال آن‌كه دولت امارات عربی چنين خواسته‌ای دارد و حكم قانون هم در اين زمينه روشن است.

سرپيچی حكومت ايران و عدم موافقت آن برای تحكيم دولت‌ها، به خاطر ترس از سر باز كردن قضيه سيطره دولت ايران در عهد شاهنشاهی بر مناطق عربی ديگر مانند امارت «احواز» است كه آن را هم انگليسی‌ها به شاه ايران فروختند و امير آنها «شيخ خزعل» پس از يك مهمانی كه در كشتی جنگی انگليسی برگزار شد، آن را تسليم كرد و تاريخ اين ماجرا دور نيست. همان زمانی است كه قبايل عربی مثل بنی كعب پس از نيرنگ انگليسی‌ها به اميرشان، خود را به ايران ضميمه كردند.
پس آيا ايرانيان از اين‌كه قضيه جزاير سه گانه امارات در محاكم جهانی گشوده شود و نتيجه آن همانند قضيه بحرين به سود دولت امارات عربی رقم خورد، می‌ترسند؟ يا می‌ترسند پرونده سلطه بر شهر عربی «احواز» باز شود و برای همين، ايران سرپيچی می‌كند و به هر كسی كه برای اعاده حق خود همانند مطالبات دائمی كشورهای عضو شورای همكاری خليج عربی تلاش كند، تهاجم می‌كند؟