چندی است شهروندان ايرانی و بخصوص تهرانی شاهد موارد متعددی از برخوردهای تند و خشن تحت عنوان مبارزه با مفاسد اجتماعی با بسياری از زنان و دختران هستند. برخورد هايی که به نام حفظ حدود و گسترش قوانين الهی صورت پذيرفته و در کمال تاسف بيشترين اتهامات را متوجه اسلام نموده؛ و چه بسا از اسلام چهره ای خشن و خشونت طلب به مردم و جهانيان معرفی کرده است. برخورد های آنچنان تند که نه تنها آبرو و امنيت زنان را نشانه رفته بلکه تا جايی پيشروی کرده که خون از سر و صورت زنان جاری ساخته و بدون شک تخم کينه و نفرت را به جای مهربانی و مهرورزی در گوشه و کنار شهرمان پراکنده است.
به راستی چه کسی پاسخگوی حيثيت بر باد رفته و ترس و وحشت زنانی است که علی الظاهر به دليل حفظ حجاب در سالهای گذشته هر بر خورد تند و سليقه ای را به اشکال مختلف حس کرده اند.
همان زنانی که در هنگامه انتخابات عکس های رنگی شان، با حجاب و شمايلی که از ديد آقايان مصداق بارز بد حجابی محسوب شده و می شود، با عکس های انتخاباتی کانديدا ها چاپ و در کوی و برزن پخش می شد.
جالب آنکه آقای احمدی نژاد در يکی از آخرين مصاحبه های تبليغاتی خود در صدا و سيما به صراحت اعلام کردند "مشکل جامعه ايران چهار تار موی دختران نيست و اين کار ها تحقير دولت و مردم است". همان روزهايی که مردم با نژاد ها، اقوام و زبان های مختلف محترم شمرده می شدند و به آنها وعده منزلت و مهرورزی داده می شد.
همان هايی که امروز نه تنها فراموش شده اند، بلکه چنان بر سر و صورت شان کوبيده می شود که به جای نوای آزادی، ردای خون بر قامت شان نقش می بندد.
به راستی امروز چه کسی را بايد به جرم تبليغ عليه نظام محاکمه کرد؟
آنهايی که بر اساس فيلم های منتشر شده با لگد زنان را به داخل ماشينها پرتاب ميکنند و از کنار ضجه ها و التماسهای شان به راحتی ميگذرند يا زنانی که برای حل مشکلات و آسيب های اجتماعی مبتلا به زنان در جامعه امروز فعاليت های قانونی ومسالمت آميز انجام می دهند و مزه همان مشت و لگدها را بار ها تا اعماق وجود چشيده اند و دست آخر هم به زندان محکوم شده اند.
در کدام برهه از تاريخ صدر اسلام برای با حجاب نمودن زنان از مشت و لگد و باز داشت استفاده می شده است. آنهم در شرايطی کاملا کنترل نشده و سليقه ای که گاه متهم به جای کلانتری سر از خانه مجردی معاون کلانتری در می آورد و مانند حادثه ورامين به وسيله سه نفر از پرسنل کلانتری مورد تجاوز قرار ميگيرد و يا مانند حادثه دانشگاه کرمانشاه که يک دختر بی گناه دانشجو به زور اسلحه مورد تجاوز مسوول حراست دانشگاه قرار می گيرد و آب از آب تکان نميخورد و صدايی از هيچکدام از داعيه داران اسلام در نمی آيد. آن هايی که برای حق مسافرت دختران جهت ادامه تحصيل به خارج از کشور در قم و ديگر شهرها به خيابان ريختتد، امروز کجا هستند و به خاطر کدام منافع سکوت کرده اند؟ کجا هستند جوانان انصار و حزب الله تا فرياد وااسلاما سر دهند که حريم دانشگاه برای دختران امن نيست.
آنچه بديهی است تمامی برخوردهای چند روز گذشته، حتی برخوردهايی که با اراذل و اوباش صورت گرفت، برخوردهايی که خلاف قوانين جاری مملکت بود، هدفی جز پليسی و امنيتی کردن جامعه ندارد. هرگز در هيچکدام از قوانين نيامده است که پليس ميتواند در هنگام بازداشت متهمان طبق عکسهای منتشر شده لوله آفتابه بر دهان آنها بگذارد يا شلوار از پای آنها در آورد و با زير شلواری عکس از آنها بگيرد. قبل از دادگاه آنچنان آنها را مورد ضرب و شتم قرار دهد که سياه و کبود شوند و خون از سرو صورتشان جاری گردد. تمامی اين رفتار ها به منزله شکنجه است و اگر اين افراد به تعبير فرمانده نيروی انتظامی بيمارانی هستند که از آزار ديگران لذت می برند، ما که دارای سلامت روانی هستيم نبايد از آزار ديگران ولو مجرمان لذت ببريم.
مگر آنکه واقعا از پس اين رفتارها به دنبال اهداف ديگر باشيم و مقدمه پروژه های ديگر را فراهم کنيم. (خلاصه شده از اصل مقاله)