|
شورای مرکزی
اتحاديه دانشجويی دفتر تحکيم وحدت با صدور بيانيه ای تحليلی
با عنوان "هجمه به استقلال دانشگاه" موضع
خود را پيرامون حوادث اخير دانشگاههای کشور اعلام داشت.
دراين
بيانيه آمده است:
هدف از
هجمه
به دانشگاه
از بين بردن استقلال دانشگاه
توسط تجدد ستيزان و قدرمداران
است
تا
دانشگاهها
را تحت تسلط خود در آورند.
نگاهی به
وقايع اخير
نشان ميدهد که
هنوز اندکی از آغاز سال نو نگذشته بود که شاهد هجوم بی سابقه
به دانشگاه مازندران و بازداشت 15 نفر ازدانشجويان اين دانشگاه
بوديم هر چند اين هجوم با مقاومت دانشجويان مازندران و اتحاد
فعالين دانشجويی سراسر کشور درهم شکسته شد اما پس از آن نيز
ساير دانشگاههای کشورهای از جمله شيراز، لرستان ، زنجان ،علامه
و... به تناوب و در ابعاد مختلف طعم اين برخوردها را چشيدند.
احضار بيش از دويست تن از دانشجويان به کميته های انظباطی و
ياصدور احکام سنگين در کمتر از يکماه ، بازداشت 29 دانشجو که 8
تن از انها همچنان در زندان هستند، تعطيلی 17 نشريه دانشجويی و
ايجاد مشکل برای 5 نهاد دانشجويی گوشه ای از برخوردهای صورت
گرفته با دانشگاهيان در روزهای گذشته بود. ودرنهايت نيز پروژه
ای خاص برای دانشگاه اميرکبير طراحی گرديد دانشگاهی که به دليل
ايستادگی کم نظير دانشجويان ان هميشه مايه مباهات فعالان
دانشجويی بوده است. جعل چندنشريه دانشجويی و انتشار آنها با
مطالبی موهن آغاز پروژه ای امنيتی بود که با هدف خاموشی
دانشگاههای سراسر کشور طراحی شده بود . در شرايطی که مديران
مسئول اين نشريات بر عدم دخالت خود در انتشار اين مطالب تاکيد
می کردند شرکت کنندگان در تجمعات هماهنگ شده ازسوی نهادهای
نظامی و شبه نظامی همراه با پشتيبانی رسانه ای و حمايت مديران
وزارت علوم خواستار انقلاب فرهنگی دوم شدند .لذا با توجه به
اين حوادث به نظر می رسد طراحان اين هجوم هماهنگ به دانشگاههای
کشوردردرجه اول تلاش می نمايند که اصلی ترين مشخصه دانشگاه که
همان روحيه نقادی است را از بين ببرند و در اين راه اقدامات
زير را در دستور کارخويش قرارداده اند:
1- پايان
دادن به حيات انجمنهای اسلامی به عنوان يکی از اصلی ترين
تشکلهای منتقد در دانشگاهها و همچنين ايجاد مشکل برای شوراهای
صنفی ، کانونهای فرهنگی و علمی و نشريات دانشجويی منتقد و
مستقل. در اين راستا جلوگيری از برگزاری انتخابات انجمنهای
اسلامی با توسل به بهانه های واهی از جمله اقدامات صورت گرفته
در جهت رسيدن به اين هدف است.
2- کنارگذاشتن اساتيد مستقل و دگرانديش
3- ايجاد هراس عمومی با سياست " النصر بالرعب "
حوادث رخ
داده در دانشگاههای کشور نشان از عزم و اراده جدی بخش کوچکی از
اصولگرايان برای برخورد سرکوبگرايانه با دانشگاه دارد. در واقع
هر چند بسياری از اصولگرايان و نيروهای نظامی وشبه نظامی نزديک
به آنها خواهان ايجاد دانشگاهی فرمان بردارند اما همگی اين
نيروها با اين بخش کوچک در اين پروژه همراه نشدند و اين گروه
کوچک هنوز موفق به بسيج همه حاکميت در پشت پروژه ای که به
تنهايی طراحی نموده ، نشده است. اين پروژه آنچنان نخ نما و
مبتذل و تکراری بود که همراهی مراجع تقليد، احزاب ، فعالين
سياسی اصولگرا وائمه جمعه با اين جريان در حوادث دانشگاه را در
پی نداشت.
به نظر می
رسد طراحان اصلی اين پروژه مشاوران جوان تازه به خدمت گرفته
شده باشند که با همکاری وزارت علوم وکمک برخی نهادهای نظامی و
امنيتی با نگاهی ساده انديشانه تصميم گرفته اند کاری راعملی
کنند (خاموشی دانشگاه)
مشاوران
جوان که خود فاغ التحصيل سالهای اخيرند وکينه ای عميق از شکل
گيری جريانی مستقل در دانشگاهها به دل دارند نقش هماهنگ کننده
و رابط با تشکلهای دولت ساخته را در کميته های انضباطی و حراست
به عنوان بازوی اجرايی
برعهده گرفته
اند. بازوی قضايی اين گروه نيز مطابق ساليان اخيرکسی نيست جز
همان قاضی انگشت نما
(قاضی مرتضوی)
که سابقه ای طولانی در تعطيلی مطبوعات و بازداشت منتقدين و
صدور احکام سنگين برای دانشجويان دارد.
باتوجه به وجود مراکز متعدد تصميم گيری ،تصميمات احساسی و لحظه
ای و تضاد منافع کانونهای قدرت درايران به نظر ميرسد سرکوب
دانشگاهها در راستای تحقق يکی از سه سناريوی زير باشد :
سناريوی
اول: انتقام کور از دانشگاهيان
سناريوی
دوم: فرار از پاسخگويی
سناريوی
سوم: سرکوب در داخل همراه با چرخش بزرگ در سياست خارجي
از سوی ديگر اين احتمال نيز وجود دارد که با توجه به اينکه از
سويی مجموعه سياستهای غلط در عرصه بين المللی مشکلات فراوانی
را برای دولتمردان به وجود اورده و آنها را با بن بست مواجه
نموده و از سوی ديگر مشکلات داخلی وعدم اقبال عمومی مردم به
سياسيت
های دولتمردان نهم نيز مزيد بر علت گرديده است، انها به فکر چرخشی
بزرگ در سياست خارجی بيفتند. در واقع اين همان راهی است که
بسياری از مستبدان در جهان طی کرده اند
ومی کوشند با اتکا به عوامل خارجی خود را حاکميت خود را تثبيت
نمايند. لذا سفرهای خارجی مکرر نمايندگان حاکميت و بهبود رابطه
با مصر و آغاز مذاکره با آمريکا را می توان در اين راستا
ارزيابی نمود. مذاکرات و ارتباطاتی که نه با انگيزه تأمين
منافع ملی که تثبيت حاکمان در قدرت است.
اين مساله
که در نهايت کداميک از کانونها و محافل قدرت می تواند پروژه
خود را به پيش ببرد واينکه در روزهای آينده شاهد جنگ يا چرخش
بزرگ خواهيم بود، سوالاتی است که پاسخ به آن به زمان بيشتری
نيازدارد.
معتقديم
اتحاد و پايداری دانشگاهيان در مقابل اين هجوم همه جانبه در
کنار اتحاد نيروها و جنبشهای تحول خواه در سطح کلان جامعه تنها
راه خروج دانشگاه و کشور از دامن بحران کنونی است. |
