تهران، در چند روز گذشته چنان به اشغال پليس در آمده که گوئی قوای خارجی در يک شهر سقوط کرده به حرکت در آمده است. اين حضور موتوری، پياده و اتومبيلی پليس، تمام بحث های خيابانی و ستون های خبری مطبوعات و برنامه های سيمای جمهوری اسلامی را اشغال کرده است. نه تنها مطبوعات و بحث های خيابانی و محفلی، بلکه مجلس نيز غرق اين ماجرا شده و در يک بحث و مجادله با فرماندهان نيروی انتظامی و برخی روحانيون حوزه های دينی درگير شده است.
ماجرا چنان سازمان يافته و گسترده مطرح است که بتدريج می توان حدس زد، زير اين کاسه، نيم کاسه ديگری است. مانند ماجرای ملوان گيری که بحث نه بر سر تجاوز آبی و به نتيجه رساندن آن نمايش های دولت فرموده در مقابل سفارت انگليس، بلکه بر سر مبادله آنها با سرداران دستگير شده در اربيل عراق بود. در جمهوری اسلامی و بويژه در دولت احمدی نژاد شيوه همين بوده است. فضا را برای رسيدن به هدفی که ابتدا برای مردم روشن نيست تيره و تار می کنند و تنها وقتی گرد و خاک ها خوابيد معلوم می شود در طول مدت گرد و خاک، کارهای ديگری را به نتيجه رسانده و يا در جهت به نتيجه رساندن آن گام برداشته اند.
با اين شناخت و تجربه است، که در اين روزها بايد منتظر اعلام تصميمات ديگری در سطح کشور بود. اين تصميم برخلاف تصور خوشبينانه ای که بر منطق ضرورت يک گام به عقب اتمی استوار است، بر سياست يک گام به جلو بايد استوار باشد. يعنی از دل موج نفس گيری که به بهانه آستانه گرم شدن هوا و مبارزه با بد حجابی در شهر راه انداخته و همه اذهان را فعلا متوجه خود کرده اند، می خواهند زمينه يک خبر، تصميم و يا اقدام بزرگتری را فراهم سازند. مقابله با مفاسد اجتماعی و کم حجابی و بقول جميله کديور "شُل حجابی"، علاوه بر زمينه سازی فرستادن اذهان عمومی بدنبال نخود سياه و رفتن خود به سوی هدف اصلی، مرعوب ساختن دوباره مردم و بويژه جوانان را نيز دنبال می کند، که اين نيز در خدمت هدف اول است. با اين محاسبه، بايد در روزهای آينده منتظر تصميمات مهم سياسی و حتی اتمی بود. تصميماتی که بايد در هياهوی مبارزه با کم حجابی گُم شود!