معاونت محترم سينمايی وزارت فرهنگ و ارشاد و اسلامی

دعوت به قضاوت عمومی برای حل يك مشكل حرفه‌يی، آخرين راه باقی مانده برای يك هنرمند است. راهی كه من انتخاب كرده‌ام تا شايد مشكل نخستين فيلمم كه سه سال از ساختش می‌گذرد و هنوز به نمايش عمومی در نيامده است را حل كنم.

«يك شب» طبق اسناد موجود در نزد من و در اداره كل نظارت و ارزشيابی با پشت سر گذاشتن مراحل قانونی ساخته شده و هيچ ابهامی درباره ساخت آن وجود ندارد. فيلم در جشنواره فجر و چند جشنواره مهم جهانی به نمايش در آمده است، در چنين شرايط روشن و شفافی اداره كل نظارت و ارزشيابی از ارائه پروانه نمايش به اين فيلم سرباز می‌زند، فيلمی كه نه‌قرار است ركورد فروش را جابه‌جا كند و نه در محاسبات رايج اين روزهای سينما كسی را آزرده خاطر می‌كند. نمايش‌عمومی اين فيلم انعكاس انديشه‌ای است كه سه‌سال پيش شكل گرفته و اگر از آن زمان تاكنون مصالح جامعه درباره اين فيلم آن‌قدر تغيير كرده كه نمايش عمومی « يك شب» امكان‌پذير نيست، اعلام آن هم چندان در اين شرايط متغير كار سختی نخواهد بود.

برای من ساخت فيلم توقيف شده موهبت بزرگی نيست، گمان نمی‌كنم كه اعلام رسمی كنار گذاشتن هميشگی اين فيلم نيز شكست يا بی‌كفايتی برای مديران شما محسوب شود! اگر چه « يك شب» نه ‌اولين و نه‌آخرين فيلم اين پرونده قطور خواهد بود.

«يك شب» بالاخره روزی اكران خواهد شد و اين مثل روز برايم روشن است. دراين ميان فقط بر ابهام رابطه هنرمند و مردم افزوده می‌شود. چيزی كه انگار بايد مسؤوليت اول شما، رفع آن باشد.

اين نامه فقط برای قضاوت مردم و حافظه تاريخ نوشته شده، نه چيزی بيشتر نه چيزی كمتر.
ارديبهشت 1386