منطقه ای آزاد برای تجار
آرزوهای ممنوعه برای بلوچ ها
و. نگاران

با شروع به کار منطقه آزاد تجاری چابهار و با توجه به تجارت و مبادله کالهای گسترده ، نياز به نيروی کاری بود که هم توان سازگاری با آب و هوای چابهار را داشته باشد و هم مزد و حقوق کمی درخواست نمايد و اين در نقطه مقابل   انديشه های ميلياردی بود که در ذهن بعضی افراد خاص نوکيسه پرورانده ميشد و می بايست برای تهيه اين نيروی کار تلاش نمايند. نيروی کار خارجی مورد اعتماد نبود زيرا ممکن بود در فرصتی کوتاه از ايران اخراج شوند و نيروی کاری که از ديگر نقاط کشور به اين منطقه بيايند هم مناسب نبود چون توان کار و سازگاری زندگی در اين نوع وضعيت اب و هوايی را نداشتند و در ثانی نياز با اسکان مناسب داشت. پس ميبايست   چاره ای مفيد برای فراهم کردن اين نيروی کار مطمئن آغاز شود. ترفند و حيله ای عجيب طراحی شده بود. اين حيله به نحو ای طراحی شده بود که به قول دوستان مو لای درزش نميرفت.

با خشکسالی غافلگير کننده ای که سرتاسر بلوچستان را در بر گرفته بود مردم بسياری بيکار شده و برای تامين و امرار معاش خانواده به دنبال کسب و کاری جديد ميگشتند. بعضی از اين افراد کا وضعيت را مطابق و همسو با اهدافشان ميديدند با اتفاق فکری برخی از دولتمردان دست به کار شدند، از دادن کمکهای دولتی به کشاورزان و دامداران خود داری نمودند و بالجبار و يا با تعريف و تبليغات فراوان اين مردم را به طرف منطقه آزاد چابهار کشاندن. زن و مرد و کودک همه مشغول به کار بودند آن هم برای صد تومانی يک تومان بار می بردند چتر بازی می کردند و هزاران عمل ديگر.

با اين ترفند علاوه بر به جيب زدن دلارهای زبان بسته به چند موفقيت نيز دست يافتند:

۱-  بستن دهان مردم از بابت بيکاري

2- ايجاد اشتغال مولد و کار آفرينی پشت سر هم

3- خشکاندن انديشه تلاش و کشاورزی اندک در مردم

4- وابستگی هر چه بيشتر بلوچستان به تامين مايحتاج اوليه از خارج از استان

5- ايجاد فساد بی اندازه در منطقه چابهار

6- و مهمتر، استفاده از نيروی کار بومی و ايرانی در سطوح کارهای پايين دست

چابهار به همت کارگران که برای مزد پايين حاظر بودند تن هر کاری بدهند ساخته شد. زنان و دختران جوان به چتر بازی مشغول بودند و تاجرانی که معلوم نبود از کدامين سوراخ بيرون جسته بودند و تا سابق حتی مغازه دار هم نبودند چشم به دنيای پر شکوه تجارت گشودند و هر روز به نعمت وجود و حضور اطرافيان و اقوامی که در سازمان منطقه آزاد تجاری صنعتی چابهار داشتند توانستند سرمايه هايشان را افزايش دهند . اما در اين ميان مردم چه بودند:

در تحقيقات و بررسی های انجام شده موسسه نگاران کمترين توسعه پذيری و پيشرفت در چابهار صورت گرفته است و با وجود فعاليت های گستره و بسيار بيشترين آمار سوتغذيه کودکان مربوط به اين شهر ميباشد.

به هر حال کارگران وارد شده به شهر چابهار نياز به اسکان و منزل داشتند. آنهای که اندک سرمايه ای داشتند و قبل از ورود به چابهار از طريق فروش داشته ها و نداشته هايشان در شهر خودشان در چابهار منزلی تهيه کرده بودند جدا ،،،،. اما کسانی که حتی مال و املاکی در شهر خودشان نداشتند چه ميشدند.

در مقطعی کوتاه منطقه آزاد با توجه به نياز بسيار به اين نيروی کار ارزان اقدام به اسکان مسافران چابهار در گوشه ای از اين سازمان نمود سکو های برای اسکان آماده شد و فعاليتی گسترده آغاز شد. چرا چون نياز مبرم به نيروی کار داشتند. اين تلاشها تا آنجا ادامه داشت که حتی اقدام به ثبت نام از اين مهاجرين و اين کارگران جهت واگذاری زمين به آنها نمودند ولی اين زمين يک کاغذ بازی و يک حيله ديگر بود برای کشاندن افراد بيشتری به چابهار...

ولی متاسفانه وضعيت چابهار و محيط چابهار چنان محدود بود که گنجايش اين همه جمعيت را نداشت. به هر حال اينجا مطلب را فاکتور بگيريد تا در ادامه برايتان شرح دهم....

با تعطيل شدن گمرک که مبدا اصلی ورد کالا به منطقه آزاد بود اميد ميرفت که اين تعطيلی موقت باشد. و شايد بار ديگر درهای گمرک باز شود. طبق آمار بيش از  95 درصد کل تاجران در منطقه آزاد اهل و ساکن خارج از بلوچستان هستند که حالا در منطقه آزاد چابهار غرفه دار، پاساژدار و ... هستند. حتی در اوايل دادن جواز کسب به يک بلوچ و يک تاجر بلوچ ممنوع بود.  حتی در حال حاضر هم با توجه به گذشت چندين سال از منطقه آزاد و نياز به نيروی کار سازمانی مختلف و بسيار زياد حتی خود مديران بلوچ سازمان منطقه آزاد چابهار همانند آقای... معاون هلدينگ گردشگری و آقای ... معاون بخش آموزش سازمان از استخدام نيروهای بلوچ حراس و بيم دارند.

اما کارگران:

با تعطيلی گمرک بيشتر فعاليتهای اقتصادی متوقف شدند و کارگران موجود به عنوان معضلات اجتماعی در چابهار نمودار گشتند. درحالی که طبق آمارها بيشترين معضلات اجتماعی و اشاعه دهنده فساد به طرق مختلف از خارج از بلوچستان جهت کسب درآمد به چابهار آورده شده بودند و در اوان فعاليت منطقه آزاد ، چابهار به نوعی دوبی ديگر شده بود برای همان تاجران نوپا که انديشه عيش نوش را هم کسب کرده بودند.

می بايست کارگران که به صورت کپر نشين در چند نقطه چابهار ساکن بودند و به قول بنده خدايی بهترين زمين های شهر را هم غصب نموده بودند را جمع اوری و به شهرهايشان انتقال داده شودند.

قول های زيادی مطرح شد از اينکه اگر به شهرهايتان برگرديد به شما پول و کمک مالی و.... هزار دروغ ديگر ميدهيم. اما مگر می شود، روستاهای هستند   که کامل تخليه شده به چابهار آمده بودند و حالا مگر می شود زرق و برق چابهار را رها و به روستای بی اب و برق و خشک و برهوت خودشان برگردند.

در مرحله اول دو نقطه از وجود کپر نشينان خالی و زمين های آن به ادارات و مردم غير بومی واگذار شد که افراد غير بومی فکر می کردند که خاک و زمين های بلوچستان ارثيه پدريشان است، تا جايی که حتی برای بيرون راندن اين کپر نشينان از بيرون انداختن زنان حامله و پيران و کودکان و حتی نوزادان هم اجتناب نکردند، و چندين زن حامله بر اثر لگدهای مامورين وحشی صفت روانه بيمارستان شدند . دو نوزاد در همان زمان فوت کردند و هزاران بدبختی ديگر.