سخنرانی نوروزی رهبر:

تهدید غیر مستقیم

تولید سلاح اتمی

رهبر جمهوری اسلامی که بمناسبت آغاز سال 1386 به مشهد سفر کرده بود، در این شهر برای عده ای از زائران سخنرانی کرد. او دراین سخنرانی برای نخستین بار، تلویحا شورای امنیت را تهدید کرد که در صورت تصویب قطعنامه ای جدید علیه فعالیت های اتمی ایران، تولید بمب اتم در ایران کلید خواهد خورد.

در مجموع سخنان نسبتا مشروح او، این مهم ترین نکته ای بود که برای نخستین بار و بصورت رسمی از دهان وی مطرح شد. علی خامنه ای گفت:

«انرژي هسته اي يك نياز و ضرورت است. کسانی حرف دشمن را مبني بر بي نيازي ملت ايران به انرژي هسته اي تكرار مي كنند. آيا به نظر اين عده، مسئولان اجازه دارند با عقب نشيني از خواست ملت، به نسل هاي آينده خيانت كنند و آينده كشور را به خطر بياندازند.
همه فعاليت هاي ما قانوني بوده است اما اگر بخواهند با هياهو و جنجال از شوراي امنيت استفاده ابزاري كنند و حق مسلم ملت ايران را ناديده بگيرند و بي قانوني كنند ما هم مي توانيم بي قانوني كنيم و خواهيم كرد. اگر بخواهند با تهديد و اعمال زور و خشونت هم رفتار كنند بدون ترديد ملت و مسئولان ايران از همه ظرفيت هاي خود براي ضربه زدن به دشمنانِ متعرض استفاده خواهند كرد.»

فصول مربوط به حمایت وی از دولت احمدی نژاد و یا تمجید از پیشرفت های کشور و دیگر نکاتی که در سخنرانی وی عنوان شد هیچکدام نه حرفی جدی بود و نه کسی آن را جدی تلقی کرد. آنچه در تمام این سخنرانی عمده و مهم بود، همین دو نکته ای بود که در بالا آوردیم و در واقع پیام نوروزی امسال، پیامی اتمی و جنگی بود!

وی دراین سخنرانی از منتقدان سیاست اتمی و جنگی حاکم انتقاد کرد که این انتقاد نیز باز می گردد به آن بحث های بسیار جدی ماه های اول ریاست جمهوری احمدی نژاد که با حضور هاشمی رفسنجانی، خاتمی، حسن روحانی، لاریجانی و سرداران سپاه و چهره های دیگری که نامشان هنوز فاش نشده تشکیل شده و در آن برای پیروی از سیاست رهبر رای بیعت گرفته شد. دراین رای گیری سیاست جنگی- اتمی رهبر رای بیشتری در برابر سیاست هاشمی رفسنجانی آورد و از آن زمان تاکنون هرجا که وی اشاره به منتقدان و ضرورت پیروزی از نظر اکثریت می کند، منظورش همان اکثریت در آن جلسه است.

آنجا که رهبر آینده کشور را با سرنوشت سیاست اتمی پیوند می زند نیز در حقیقت نه در باره آینده ایران، بلکه درباره آینده نظام حاکم و اسلام تشییع سخن می گوید، چرا که آینده مردم ایران، در گرو نان و کار و معیشت و عدالت و آزادی است. یعنی همان چهار رکنی که قربانی سیاست جنگی- اتمی است.