|
در محافل سیاسی داخل کشور، بحث اساسی پیرامون آزادی ملوانان
انگلیسی نه یخ کردن عرق تن حاج بخشی و یاران او که در برابر
سفارت انگلیس حنجره پاره کردند، نه بی مصرف از آب درآمدن
نارنجک ها و سنگ های سازمانی که به سوی ساختمان سفارت روانه
شد، نه نمایش های تلویزیونی و سیگار پشت سیگار روشن کردن ملوان
زن و نه حرف های احمدی نژاد در مصاحبه جهانی اش در تهران، بلکه
کشف دلیل و انگیزه واقعی کوتاه آمدن ناگهانی و آزاد کردن
ملوانان هاست. همه می خواهند بدانند محتوا و منظور از آن تهدید
"تونی بلر" نخست وزیر انگلستان که به ایران برای آزادی ملوان
ها فقط 48 ساعت وقت داده بود، چه بوده است، که این وقت هنوز به
نیمه نرسیده ملوان ها آزاد شدند؟
هم در پیام بوش و هم در پیام بلر در ارتباط با ملوان ها و
آزادی آنها تاثیر این اخطار 48 ساعته مورد تاکید قرار گرفت و
خطاب به اتحادیه اروپا اشاره شد که زبان گفتگو با ایران، "همین
زبان" است. اگر این تلخ ترین نتیجه ملوان گیری باشد، باید در
انتظار اخطارهای مشابهی برای اجرای قطعنامه شورای امنیت و توقف
غنی سازی بود. دو طرف، درماجرای ملوان گیری یکدیگر را عیار
سنجی کردند؟
|
