چشم بند و سلول انفرادی
ماجرای نان و آب دارد
ملوان گيری و خاطره سازی

ماجرای ملوان گيری در تهران تمام شد و حاج بخشی و ياران لباس شخصی و هميشه در صحنه اش از خدمت مرخص شدند، اما در لندن و اروپا همچنان و بصورتی نان و آب دار ادامه دارد. هم نان و آب سياسی که سودش به حساب تونی بلر و طرفداران حمله به ايران می رود و هم نان و آب مالی که پولش به جيب ملوان ها می رود. ملوان هائی که چنان يک شبه پولدار شده اند، که هم درجه ها و هم دوره هايشان افسوس می خورند چرا آنها را سپاه پاسداران نگرفت؟

هرکدام از آنها برای انتشار خاطرات روزهای بازداشت در ايران در نشريات قراردادهای کلان با مطبوعات بسته اند. دولت و وزير دفاع انگلستان نيز مخالف عرف و حتی قانون حاکم به نيروهای مسلح انگليس، با هدف دامنه بخشيدن به آماده سازی بازهم بيشتر افکار عمومی جهان برای حمله به ايران اجازه اين قراردادها و انتشار خاطرات را به ملوان ها داده است. آنکه هم چوب را می خورد و هم پياز را، ظاهرا مردم ايران اند. آنها که چشم بند می زنند و سلول انفرادی در اختيار دارند، فکر کرده بودند هر کاری که با سياسيون بی پناه ايران کرده و می کنند، می توانند با ديگران نيز بکنند. در باره ملوان های انگليسی نيز چنين کردند و حالا شرح 13 روز زندان انفرادی و چشم بند در طول بازجوئی به بزرگترين سوژه مطبوعات اروپا تبديل شده است. نه آنکه نقض حقوق بشر در اروپا نيست، هست، اما آن نيست که در ايران هست. اينست آنچه مخالفان حقوق بشر در حاکميت ايران قادر به درک آن نيستند و يا از آن وحشت دارند.