|
کسینجر می نویسد:
ما باید ببینیم برای رسیدن به یک صلح پایدار و
جهانی راه از جاده اخلاق می گذرد و یا از طریق فاجعه ای که
ابعادش با هیچ چیز قابل قیاس نیست؟
ما هم اکنون بر سر آن دو راهی هستیم که انتخاب
دوم به ما تحمیل می شود. استدلال قاطع عصر اتمی، از هیروشیما
تاکنون با ما بوده است. هرگونه استفاده از سلاح اتمی مستلزم یک
ویرانگری بیرون از محاسبات سیاست خارجی ممالک است.
اکنون چند سالی است که پس از پایان جنگ سرد،
دولت های نوخاسته دچار وسوسه داشتن سلاح اتمی شده اند. این
وسوسه وضعیت استراتژیکی دنیای معاصر را به خطر انداخته و
توسعه تولید سلاح هسته ای خطر و امکان برخورد هسته ای را
افزایش داده است. فکر استفاده از سلاح اتمی می تواند در سر هر
کشوری که صاحب آن است پیدا شود. اگر فکر تولید سلاح کشتار جمعی
در ایران رونق یابد و یا در کره شمالی ادامه پیدا کند، خود به
خود زمینه رشد همین وسوسه علیرغم تمام گفتگوهای دور میز در
کشورهائی که اکنون فاقد چنین سلاحی هستند نیز پیدا خواهد شد و
این رشته سر دراز خواهد داشت.
باید ببینیم، توده مردم در برابر وسوسه یک
حمله اتمی که احتمالا صدها هزار کشته خواهد داشت چه عکس العملی
نشان خواهد داد؟ برای آنها این دو سئوال می تواند مطرح باشد:
1-
چه می توان کرد تا
جلوی این حادثه گرفته شود؟
2-
چه باید کرد که هرگز
چنین اتفاقی رخ ندهد؟
سناتور پیشین "سام نان"، وزیر دفاع پیشین
"ویلیام پری"، وزیرخارجه پیش "جورج شولتز" و من برای بررسی
همین موقعیت گرد هم آمدیم. یعنی دو تن دمکرات و دو تن
جمهوریخواه. آنچه من دراین مقاله می نویسم، بخشی از همان
منشوری است که در پایان مذاکرات چهارنفره تنظیم کردیم. ما در
آن منشور توصیه هائی برای کم کردن و احتمالا امحاء خطر سلاح
های اتمی کرده بودیم. منشور ما با حمایت محکم مقامات دفاع و
امنیت ملی همراه شد. ما درآن منشور کوشیدیم جهانی بدون سلاح
هسته ای را ترسیم کنیم، اما وجود چنین جهانی تا زمانی که
برنامه های سلاح اتمی سازی در کشوری چون ایران متوقف نشود و
مملکتی مانند کره شمالی که سلاح اتمی را دارد مهار نگردد ممکن
نیست. این هر دو کشور در راه استراتژی داشتن سلاح اتمی گام بر
میدارند. کره شمالی پذیرفته است برنامه تولید سلاح هسته ای خود
را رها کند.
در مورد ایران من خواهان گفتگوی وسیع با ایران
دراین زمینه هستم. دراین باره باید ایران را در مقابل این چهار
سئوال قرار داد:
1-
ایران تا حد به
مرحله دستیابی به سلاح اتمی نزدیک شده است؟
2-
شتاب توسعه برنامه
های اتمی این کشورچقدراست؟
3-
چه تشویق ها و چه
تنبیه هائی می تواند ایران را از تعقیب برنامه اتمی اش منصرف
سازد؟
4-
در صورتی که سعی و
کوشش و حسن نیت دیپلماتیک ما برای متوقف کردن ایران به نتیجه
نرسد چه باید کرد؟
خطر سلاح اتمی در جهان ما خطری بی سابقه است.
این خطر را نباید مشابه خطرهای استراتزیک دیگر تلقی کرد. ما
باید با ساده دلی و استراتژی معمولی با این مسئله مواجه نشویم.
ما همه باید به کانون اصلی فاجعه فکر کنیم و اینگونه بیاندیشیم
که حالا که آتش جهنم را از خدا دزدیده ایم، آیا می توانیم آن
را پیش از آن که این آتش ما را بسوزاند و خاکستر کند به مصرفی
صلح آمیز برسانیم؟
|
