محمدعلی ابطحی- در اخبار روزنامه­های عربی می­خواندم که دو سه روز پیش در پیشاور پاکستان، وابستگان به طالبان پس از آن که ۱۶۱ فروشگاه ادوات موسیقی را خراب کردند به سراغ مقبره­ی شاعری صوفی به نام رحمان بابا، که در زمان حیاتش اشعار عارفانه و عاشقانه‌ای می­سروده رفته­اند و آن جا را منفجر کردند. یاد حوادث مختلف این سال­ها علیه صوفیان در کشور خودمان افتادم. صوفی جماعت بر اساس فلسفه­ی درویشی نمی­تواند خطری برای هیچ جماعت و حکومتی باشد. وقتی کسانی که اگر جزء حکومت نیستند، حداقل مخالفتی از حکومت نمی­بینند صوفی و درویش بی­آزار را آزار می­دهند، به این معناست که آن قدر آسیب پذیرند که صوفی را هم تهدید می­دانند. اینها که با صوفیان چنین می کنند افراطیون شیعه هستند. رشد افراطی­گری شیعی مثل طالبانیزم نه تنها آبروی اسلام را می­برد، بلکه این اندیشه می­تواند برای حکومت شیعه­ی ایران هم به اصلی­ترین مشکل سیاسی و امنیتی تبدیل شود. همچنان که طالبانی که با امکانات عربستان سعودی به وجود آمد اصلی­ترین نیروی رویاروی حکومت عربستان سعودی شد.