امروزه در تهران شما به هر محفلی که بروید، پس از سلام و احوال پرسی های متداول حرف تلویزیون  بی.بی سی فارسی پیش کشیده می شود. جالب این جا است که این تلویزیون با اولین برنامه ها، جای خود را در میان خانواده های ایرانی باز کرده است.

بی.بی.سی. بی گمان اولین رسانه فارسی زبان خارج از کشور نبود که به اصطلاح مردم ذوق زده شده باشند. چه، بسیار پبش از این، تلویزیون های " شهر فرشتگانی" با بزن و بکوب و نی ناش ناش وارد صحنه شده  و چنین نیازهائی را سیراب ساخته بودند.

توجه جدی مردم به بی.بی.سی. فارسی را می توان از چندین جنبه مورد بررسی قرار داد. اول این که مردم بجای اشک و ماتم و روضه به اطلاع رسانی نیاز دارند. اطلاع رسانی شسته رفته و منقح نه شعار هائی که بیشتر به کار وزیر شعار در نماز جمعه می آید تا پخش آن از رسانه ای که نام رسانه ملی را یدک میکشد.

دیگر این که مسئولان ما به مرور فراموش کرده اند که تلویزیون وسیله‌ای دیداری، شنیداری است یعنی بین کلام و تصویر باید رابطه ای منطقی وجود داشته باشد نه این که با منبر اشتباه گرفته شود. خوب است بدانید که پر بیننده ترین برنامه تلویزیون جمهوری اسلامی برنامه 90، برنامه ای مختص فوتبال می باشد. چندی پیش این برنامه تلویزیونی در یک نظر خواهی تلویزیونی چیزی حدود 1240000 ( بله، یک میلیون و دویست و چهل هزار ) پیام دریافت کرد! میدانید چرا ؟ برای این که در فوتبال خط قرمز ها کم رنگتر بوده و مردم میتوانند بسیاری از درد دل های خود را در لابلای تفسیرها و خبر های فوتبال بگویند و بشنوند.

مسئولان از تولد این رسانه فارسی زبان سخت بر آشفته اند، بقول نیما "آب در خوابگه مورچگان ریخته ایم" چرا که کاری که باید به دست خودی انجام میشد به دست "دیگری" انجام شده و پر واضح است که  آنها نیز اهداف خود را دنبال میکنند.

اقبال به تلویزیون فارسی بی.بی.سی. نشانه رشد جامعه ایرانی  و میل این جامعه به دانستن جدا ازانواع سانسور و فریاد های مرگ بر این و آن است. جامعه ای که میخواهد بداند بر او چه، و چرا چنین رفته است؟ شاید بی.بی.سی فارسی راه درست رسیدن به پاسخ، به چنین پرسش هائی نباشد، ولی این جامعه جوان و پویا راه خود را خواهد یافت. شک نکنید!                         نوید پایدار