دو اتفاق
به سادگی
آب خوردن!
م. ابراهیمی (اصل)

طی چند هفته گذشته دو اتفاق در ایران افتاده است که گر چه به ظاهر با یکدیگر بی ارتباط هستند ولی با کمی تامل شباهت های این دو ماجرا را میتوان دریافت.

ماجرای اول باز می گردد به شروع به کار تلویزیون بی.بی.سی فارسی که مسئولان مطابق معمول گز نکرده پاره کردند و دن کیشوت وار به میانه میدان آمده و با شمشیر های چوبی به جنگ آسیاب های بادی رفتند، بی آن که لحظه ای در باب عملکرد خویش اندیشیده باشند.

اولین خط و نشان ها برای مرغ های عزا و عروسی، یعنی روزنامه نگاران کشیده شد که اگر با بی.بی.سی همکاری کنید، ال میکنیم و بل میکنیم و میشوید عامل استکبار و براندازی نرم و نیم پز! حضرات لحظه ای به این نکته نیندیشیدند که چرا رسانه ای با دوشب برنامه میتواند چنین توجه همگان را به خود جلب کند و چرا مردم به رسانه های دولتی بی اعتماد و بی توجه هستند؟ بر خود و بر برنامه های کسل کننده کانال های تلویزیونی خود عیبی ندیدند و به ذم بی.بی.سی. نشستند که اصلن چگونه به خود جرات داده که دست به چنین کاری بزند؟

مورد دوم برمیگردد به پر بیننده ترین برنامه تلویزیون دولتی، یعنی برنامه 90 و مجری مسلط و تحصیل کرده آن، عادل فردوسی پور.

ماجرا از آنجا شروع شد که فردوسی پور برنامه ریزی لیگ و فدراسیون فوتبال را طی دو برنامه به چالش کشید و از رئیس لیگ فوتبال پرسید که ما تا به حال کی در روز اول فروردین مسابقه فوتبال داشته ایم؟ و در برنامه دیگری از جناب رئیس روابط عمومی فدراسیون فوتبال سئوال کرد که چرا دو تیم پر طرفدار پایتخت یعنی پرسپولیس و استقلال باید هر چند ماه یک مدیر عامل عوض کنند؟

میبینید که این سئوال ها مصداق دو کلمه حرف حساب است. همآهنگی را ببینید که هر دو رئیس مجری بخت بر گشته را به تضعیف نظام متهم کردند! یعنی اینکه اگر مجری بر تعویض یک روز در میان مدیر عامل این دو باشگاه و انواع آن صحه می نهاد موجب تقویت نظام شده بود! اینجا هم یعنی ما گل بی عیب هستیم که هیچ، نازکتر از گل هم که به ما نمیشود گفت که هیچ! برای عبرت خلایق و درس آموزی از رسم روزگار کاری می کنیم که ریشه برنامه ات سوزانده شود و چون خیلی به افکار عمومی احترام میگذاریم و انتقاد پذیر هستیم و در ضمن تشنه خدمت هستیم و قدرت خانم را هم با تمام اسرارهایش مطلقه نموده ایم لذا، دستور میدهیم که سیستم اس.ام.اس نظر خواهی برنامه ات هم تو را جواب کرده و قطع گردد!

تا تو باشی که دگر آروغ بی جا نزنی!