خاتمی در دیداری جدید، از قرار داشتن بر سر این دوراهی گفت
مردم از من انتظار دارند
اما قدرت مرا نمی خواهد!

از این دو جمله، جز آنچه بعنوان نتیجه در بالا طرح کرده ایم می توان استنباط کرد؟: اگر فرضا فردی که از او همه انتظارات داریم؛ او را نخواهند و یا در برابر او کارشکنی‌ شود او موفق نمی‌شود. آیا مطلوب ‌تر این نیست کسانی بیایند که در ایده‌آل‌ها با ما شریک باشند و بخواهند وضع موجود را تغییر دهند و در عین حال کارشکنی را در مقابل خود نداشته باشد یا کمتر داشته باشد و فضا برای ما هم بازتر شود تا کارهای زیربنایی و اجتماعی انجام دهیم.

بنده اگر بخواهم بیایم نمی‌توانم هویتم را تغییر دهم و نیز نمی‌توانم از حداقل‌هایی که به آن باور دارم و برای جامعه مفید می‌دانم  دست بردارم و طبعا با حفظ این امور باید مطمئن باشم که می‌توانم خدمت کنم.

محمد خاتمی در دیدار با اعضای شورای مرکزی مجمع زنان اصلاح‌طلب و نمایندگان‌ آنها در استان‌ها، طی سخنانی اشاره به ناکامی یکصد ساله ایرانیان برای دست یابی به آزادی، نفی استبداد و استقلال و پیشرفت سخن گفت. او گفت:

100 سال است که جنبشی وسیع و همه‌جانبه در تاریخ ایران جریان دارد، در این جنبش اصیل ملت ایران پیشتاز سایر ملت‌‏های اسلامی و منطقه جهت نفی استبداد، استعمار و تلاش برای پیشرفت همه جانبه کشور و در جست‌وجوی عدالت بوده است.

می‌‏خواهیم آزادی‌‏های مدنی بر اساس حقوق اساسی ملت در جامعه شکل بگیرد، می‌‏خواهیم از عقب‌ ماندگی تاریخی نجات پیدا کنیم و ننگ عقب ‌ماندگی از تاریخ ملت ایران پاک شود. می‌‏خواهیم خودمان بر سرنوشت خود حاکم شویم. جامعه‌‏ای می‌‏خواهیم که در آن فقر و تبعیض نباشد. البته بی‌‏انصافی است اگر بگوییم از ابتدای پیروزی انقلاب تحولاتی در این زمینه صورت نگرفته است ولی هنوز به اهداف خود نرسیده‌‏ایم.

حرکت‌های روشنفکری نتوانسته رابطه درست و تفاهم‌آمیزی با متن جامعه که بستر حرکت است، ایجاد کند.  بحران تفکر آن است که نمی‌دانیم چه هستیم و چه می‌خواهیم یا اگر می‌دانیم راه کارهای رسیدن به آن را نمی‌دانیم.

ما به اهداف نهایی نرسیده‌ایم که بگوییم دیگر در جامعه جنبش لازم نیست، امروز جنبش برای این است که نظامی که از متن خواست و اراده جامعه برآمده است به اهداف خود برسد و چنانچه لازم است در ساختارها و رفتارها اصلاح به عمل آید و تلاش کنیم آرمان‌های انقلاب و همان اهدافی که در قانون اساسی آمده است، تحقق یابد.

امام خمینی می‌گفت این خدا و دین است که شما را آزاد می‌خواهد. نظر امام با بسیاری از کسانی ‌که در ساحت دین موثر یا مدعی بودند متفاوت بود. امام این همه بر رای و نظر مردم تکیه کرد ولی بعضی‌ها عملا امروز می‌گویند رای مردم اثری ندارد و صوری و ظاهری است. این بینش و نظر دیدگاه انقلاب و خط امام(ره) نیست و نسبتی با امام و انقلاب ندارد.

لازمه حیات دموکراتیک وجود احزاب و گروه‌های آزاد و مستقل از دولت و البته وفادار به آرمان‌های جامعه و نظام برآمده آن است.  این ‌که ما با مشکلاتی روبه ‌رو می‌شویم و سپس نگاه‌ مان به سوی فردی می‌ رود و انتظار داریم او بیاید و همه مشکلات را حل کند نشانه ضعف و نقص اجتماعی است. اگر فرضا چنین فردی که از او همه انتظارات را داریم؛ او را نخواهند و یا در برابر او کارشکنی‌ شود او موفق نمی‌شود. آیا مطلوب ‌تر این نیست کسانی بیایند که در ایده‌آل‌ها با ما شریک باشند و بخواهند وضع موجود را تغییر دهند و در عین حال کارشکنی را در مقابل خود نداشته باشد یا کمتر داشته باشد و فضا برای ما هم بازتر شود تا کارهای زیربنایی و اجتماعی انجام دهیم.

بنده اگر بخواهم بیایم نمی‌توانم هویتم را تغییر دهم و نیز نمی‌توانم از حداقل‌هایی که به آن باور دارم و برای جامعه مفید می‌دانم، دست بردارم و طبعا با حفظ این امور باید مطمئن باشم که می‌توانم خدمت کنم.