ما کارگران ایران خودرو که امروز در سخت ترین شرایط زندگی می کنیم فرزندان انقلاب ۵۷ هستیم. پدران ما به امید آزادی و رهایی خود و فرزندان خود و برای ساختن یک دنیای بهتر و برای نابودی رژیم ستمشاهی قیام کردند. آنها به این امید قیام کردند که از دست سرمایه داری و چپاول غارت رهایی پیدا کنند. آنها هرگز تصور نمی کردند که فرزندان آنها یعنی ما کارگران امروز به جای آنها با شرایط هزار بار سخت تر از آنها کار کنیم  و تحت حاکمیت سرمایه داران به تازه دوران رسیده مزدوری کنیم. آنها هرگز تصور نمی کردند که فرزندان آنها به این روز بیفتند  آنها برای ساختن یک دنیای بهتر قیام کرده بودند.

ما کارگران قراردادی و روز مزدی هستیم. ماهها حقوق دریافت نمی کنیم. با ما مثل یک برده رفتار می شود.

هر گونه آزادی سرکوب می شود. هرگونه اعتصاب ممنوع است. حراست شرکت را یک پادگان کرده است. میلیاردها تومان خرج می کنند تا پیشرفته ترین دستگاهها را برای کنترل ما کارگران خریداری کنند ولی در عوض حقوق ناچیز ما را ماهها نمی پردازند. از ایجاد هرگونه تشکل جلوگیری می شود. جای معترضین اخراج و زندانها است .

حتی مدیران شرکت تصمیم گرفتند کارگران روزمزدی را به مراسم دیدار با وزیر راه ندهد چون می ترسند به وزیر اعتراض کنند . ما از طرف آنها سئوای می کنیم:

چرا قرار دادی های موقت لغو نمی شود

چرا شرکتهای پیمانکاری همچنان به کار خود ادامه می دهند

چرا از ایجاد هرگونه تشکل جلوگیری می شود

چرا امنیت شغلی وجود ندارد و هر روز دهها نفر از ما کارگران اخراج می شود.

آیا وزیر کار می تواند با این حقوقها فقط یکروز زندگی کند.

اگر وزیر کار برای این سوالها جواب نداشت.

جواب ما جز لنگه کفش به سوی او چیز دیگری می تواند باشد.