|
انتخابات ریاست جمهوری در ایران، می رود تا
برای نخستین بار به انتخاباتی تبدیل شود که تکلیف جنگ و صلح در
منطقه را رقم بزند. در افغانستان، طالبان تا تشکیل دولت تازه
در این کشور نیم گامی بیشتر فاصله ندارد، اما بازگشت آنها به
قدرت و تشکیل دولت، برخلاف آن ظاهر ضد خارجی و مخالفت با حضور
نیروهای خارجی (بویژه امریکائی) در افغانستان، در گرو موافقت
امریکائی هاست و این امر پنهانی نیست. اگر تا حال صحبت از
دخالت پاکستان در امور داخلی افغانستان بود و این که طالبان را
سازمان امنیت و ارتش پاکستان تقویت و هدایت می کند، اکنون صحبت
بر سر حضور مستقل طالبان در خود پاکستان و برای حضور در حاکمیت
مطرح است. در اینجا نیز ژنرال های ارتش پاکستان منتظر چراغ سبز
امریکا برای شریک کردن طالبان در دولت و حتی تشکیل یک نیروی
پارتیزانی به سبک بسیج برای پاکستان اند.
دیپلمات برگزیده رئیس جمهور جدید امریکا
"اوباما" در امور افغانستان پاکستان "هالبورک" پس از رایزنی
با پاکستانی ها و گفتگو با دولت مرکزی افغانستان در کابل،
اکنون در ولایات افغانستان سرگرم گفتگو با فرماندهان جهادی
است. قرار است ماه آینده آنها را برای مذاکره به امریکا دعوت
کنند. ظاهرا لوئی جرگه افغانی قراراست نه در کابل؛ بلکه در
واشنگتن تشکیل شود!
در جمع این فرماندهان، رهبران نظامی طالبان
نیز قرار دارند و طالبان برای آنکه سهم بیشتری را طلب کند؛ نه
تنها در آستانه ورود نماینده اوباما به افغانستان دست به چند
عمل نظامی انتحاری در مرکز کابل زد؛ بلک در پاکستان و بویژه
منطقه "وزیرستان" رفتاری از خود به نمایش گذاشته که معنای آن
جز حاکمیت طالبان بر منطقه نیست. آنها می خواهند در دولت مرکز
پاکستان شریک شوند. مدارس را به آتش می کشند، کتاب ها را می
سوزانند و زنان را به خانه می فرستند و همه اینها بنام شریعت
اسلام انجام می شود. عربستان سعودی که بزرگترین تامین کننده
هزینه طالبان است، برای تشکیل دولتی در پاکستان که حداقل نیمی
از آن در اختیار طالبان پاکستانی باشد و تشکیل دولتی در کابل
که اکثریت آن دراختیار طالبان باشد، از هیچ کوششی دریغ نمی
کند. آنها طالب استقرار شریعت اسلام اهل تسنن بر منطقه اند و
می خواهند بخش مهم از شرق و جنوب شرقی ایران را با چنین اسلام
مهاجم و بی رحمی محاصره کنند. این نکته که "حامد کرزای" رئیس
جمهور کنونی افغانستان تا بهاری که در پیش است بیشتر دوام
نخواهد آورد در کابل دهان به دهان می شود، اما جانشین او کیست؟
آیا کسانی که از آنها نام برده می شود توان تشکیل دولتی
ائتلافی با طالبان را دارند؟ و از آن مهم تر، به وعده و قول و
قرار طالبان برای شریک ماندن در قدرت و نه تصاحب کامل و
کودتائی قدرت می تواند باور کند؟
عربستان، پاکستان و افغانستان در کنار هم جبهه
بزرگ نظامی را می توانند علیه ایران باز کنند و آنگاه که نیروی
نظامی ایران در گیر اسلامی بی رحم تر از طالبان ایرانی شود،
مرزهای جنوبی و غربی کشور نیز آن خرمنی خواهند شد که منتظر
کبریت است. از دل چنین فاجعه ای چه چیز بیرون خواهد آمد. جدائی
بخش مهمی از ایران؟ اگر پاسخ مثبت باشد، آنگاه خیزی که فرانسه
برای رقابت با آلمان در منطقه خلیج فارس و ایران برداشته در
استقرار فرزند شاه سابق ایران در این کشور معنای دیگری پیدا می
کند. همچنان که پوشش تبلیغاتی وسیعی که دراین هفته ها تلویزیون
های پر بیننده جهان به نقش و سخنان او داده اند همین معنا را
دارد.
انتخابات ریاست جمهوری در ایران، از این معبر
و گذرگاه عبور می کند. ادامه حکومت طالبان شیعه در ایران که
اکنون در دولت نظامی احمدی نژاد تبلور یافته، به آن سناریوئی
شتاب خواهد بخشید که در بالا به آن اشاره شد و اکنون سایه روشن
های آن نمایان است. یعنی دو حکومت طالبان و القاعده در پاکستان
و افغانستان و حمایت مالی گسترده عربستان سعودی از آن ها. آنها
که امنیت در ایران را با فرستادن متهمین و مجرمین به بالای
جرثقیل اعدام معنا کردند و در حقیقت "باد" را در منطقه کاشتند،
حالا باید هم در انتظار "توفان" خون ریز ترین و مخوف ترین
ارتجاع مذهبی در پاکستان و افغانستان باشند. نه تنها این، بلکه
در انتظار حمله زمینی اسلام سنی و شاید حمله هوائی امریکا و
اسرائیل.
انتخابات آینده ریاست جمهوری در ایران، اگر به
حاکمیت آنچه که اکنون حاکم است ختم شود، از این فاجعه گریزی
نیست، همچنان که به نمایش در آمدن چهره دیگری از اسلام و
حاکمیت در ایران می تواند این سناریوها را خنثی کند. |
