دوباره باید "کلاه ها را قاضی کرد" و – برای جلوگیری از تقلب در انتخابات ریاست جمهوری- شجاعانه بازگشت به آن روش منطقی وآزمایش شده در جهان، یعنی "برگزاری انتخابات از طریق سازوکارهای سازمان ملل و با حضور ناظران بین المللی".

این طرحی نیست که تصور شود اجرای آن ذره ای از عزت و منزلت کشور می کاهد یا حاکمیت ملی ایران را خدشه دار می کند. این سازوکاری است که جمهوری اسلامی نه تنها به طور رسمی آن را پذیرفته است، بلکه هر از چند گاهی نیز نمایندگان ویژه اش در زمان برگزاری انتخابات دیگر کشورها بعنوان ناظر به این سو و آن سو سفر می کنند و بر سر صندوق های رای و محل های شمارش آرای دیگران حاضر می شوند.

کافی است پرونده های انتخاباتی سازمان ملل، برگ های ماموریت کارکنان وزارت خارجه یا حتی صفحات مجلات و روزنامه ها را ورق زد و شواهد و مصادیق عینی فراوانی در این خصوص یافت و آن ها را با زمان و مکان و تعداد ناظر ایرانی و بین المللی ردیف کرد و ارائه داد. از جمله اشاره داشت به آخرین ماموریت دیپلماتیکی ناظران ایرانی در همین دو سه ماه پیش در زمان برگزاری انتخابات در یکی از کشورهای همسایه و مستقل شده از  جمهوری های سابق شوروی.

چگونه است که حضور ناظران ایران در انتخابات دیگر کشورها حق است و قانونی و مشروع، اما حضور ناظران خارجی دیگر کشورها در انتخابات ایران اقدامی است نادرست و ناصواب و دخالت در امور داخلی ایران و نقض حاکمیت ملی کشور؟

مگر نه این است که از قدیم گفته اند "کسی را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است؟" مسئولان بلندپایه ی ایران و حتی رهبران احزاب و گروه های سیاسی چرا باید نگران باشند که انتخابات خود را در هر شرایطی در برابر چشمان باز ناظران بین المللی و نگاه کنجکاوانه ی افکار عمومی جهان برگزار کنند؟

چه بهتر افرادی چون دکتر حسن روحانی که از یک سو در بالاترین سطوح دست در "سیاست خارجی" داشته اند و "امنیت ملی" و از سوی دیگر چون دکتر ابراهیم یزدی و حزبش دائم در معرض اتهام "مزدوری"، "جاسوسی" و "اجنبی پرستی" نیستند، در جایگاه نامزد بالقوه یا بالفعل ریاست جمهوری آینده، که منافع شان در آینده به "آزاد، سالم و منصفانه" بودن انتخابات و ضرورت "صیانت از آرای مردم" گره خورده است، حال که می خواهند کاری کنند، کاری باشد کارستان، تا مصادق این ضرب المثل هم باشند که "کار را که کرد؟ آن که تمام کرد"!  و برگزاری انتخابات با نظارت بین المللی را طرح کنند.

چه اشکالی دارد که جمهوری اسلامی ایران نیز آن کند که در دیگر کشورهای متمدن و دموکرات و نیمه دمکرات و حتی مستبد تحت اتهام مرسوم و معمول است؟ آن چیزی که در دنیا به عنوان روشی پسندیده و مرسوم -هرچند ناکامل و زیر سوال- جا افتاده و در کشورهای مختلف در حال اجراست؛ "نظارت بین المللی بر انتخابات".

(این مقاله خلاصه شده و عنوان نیز از پیک نت است)