همه این بازی را بلدند. لطف بازی در آن است که هیچ کدام ندانند طرف مقابل چه شکلی را انتخاب خواهد کرد. هر یک از دو طرف سعی می ‌کند انتخاب طرف مقابل را حدس بزند و شکل برنده را در مقابل آن انتخاب کند. 

وسواس دوجناح حکومتی در ایران تاحدی شبیه به این بازی است. در حالی که تکلیف هیچ‌یک از وعده‌های رئیس‌جمهوردر انتخابات نهم هنوز مشخص نشده است، وابستگان دولت از یک­ سال پیش ودر حالی­ که دوسال به انتخابات مانده بود، بازی را شروع کردند. مساله­ی ظاهری آنها از یک­ سو مکث مجدد روی او و از سوی دیگر انتخاب جایگزین در صورت عبوراز اوست. در انتخابات پیشین در حالی که احمدی­ نژاد کم ترین شانس را داشت،  به لطف حمایت رهبر و حرکت با چراغ خاموش و برنامه­ی به قول سردار ذوالقدر چندلایه و البته با جا به جایی آراء توانست به مرحله‌ی دوم برسد.  مرحله‌ای که در آن هرکس رقیب هاشمی می شد، پیروزیش متصور بود.

طبیعی است که در مقایسه با آن انتخابات، حالا که همه‌ی پرده ها  بالاست وهمه ی چراغ ها روشن و حمایت رهبر نیز آشکار است و ماموران جا به جایی آراء با حوصله ی تمام سازماندهی و با ذخایر ارزی تغذیه شده‌اند (هادیان سیاسی).

اما واقعیت اینست که مساله ی عبور از احمدی نژاد در جناح راست کمی خنده دار می نماید و می توان از حالا او را  کاندیدای واحد این جناح دانست. اما ظاهرا همین واگذاری انتخاب به دقایق آخر ناشی از همان قانون سنگ، کاغذ، قیچی است.  شاید به خاطر همین دقایق آخر است که کلاه به سر رفتگان  این جناح در دوره ی نهم امیدوارند این بار نوبت آنها باشد که نامشان در آخرین دقایق از کشکول حزب پادگانی بیرون آید.

اما بازی اصلاح طلبان واقعی تر به نظر می رسد. آنها با تنوع  دادن به امکان های کاندیداتوری سعی می کنند برنامه های مقابله با کاندیدایشان را تا جایی که می توان، به تاخیر انداخت و به زمان انتخابات نزدیک تر شد.

به همین جهت کسانی که خاتمی و اصلاح طلبان را وادار به اعلام زودهنگام ورود به صحنه می کنند و تاخیر در این اعلام را «فرصت­سوزی» می پندارند، نشان می دهند که از گذشته نیآموخته و هنوز قوانین بازی را به خوبی بلد نیستند. برخی که ساده اندیش ترند حتی مهلت زمانی هم تعیین می کنند که مثلا در آذرماه باید ...

در این جبهه، شاید هیچیک از کاندیداهای مطرح فعلی کاندیدای نهایی اصلاح طلبان نباشد. اگر این گمان درست باشد، می توان گفت که اصلاح طلبان با توپ پر و برنامه ی حساب شده، منتظر تعیین قطعی تکلیف اردوی مقابل و نیز فرونشستن امواج جا به جایی ها در وزارت کشور مانده تا در مناسب ترین فرصت، مناسب ترین کاندیدا  را معرفی کند.

اما آنها به هر حال می دانند بازی انتخابات ریاست جمهوری به رغم شباهت فراوان با سنگ، کاغذ، قیچی تفاوت های مهمی نیز با آن دارد. مهم تر از همه، آن که شانتاژ، جرزنی و تقلب (با نام مودبانه ی بداخلاقی انتخاباتی) در این سی سال کم کم «نهادینه» شده است. به همین دلیل انتخاب سنگ یا گزینش قیچی یا تصمیم برای کاغذ، باید دقیقا با پیش بینی چنین تخلفاتی و همراه با اعلام قاطع نحوه ی برخورد با آنها انجام شود. تخلفاتی که از قبل از ثبت نام شروع می شود و تا پس از شمارش آرا نیز ادامه خواهد یافت.