|
اجلاسی که با دعوت از شماری مقامات بلند
پایه روحانی و غیر روحانی هفته گذشته در مجلس برپا شد و احمدی
نژاد در آن شرکت نکرد، همچنان مورد بحث است. نه خود این اجلاس،
بلکه تفسیرهائی که از دلائل تشکیل آن ارائه می شود، بویژه که
از قول سه فرد صاحب نام که در آن جلسه شرکت داشته اند، مسئله
دولت اتحاد ملی مطرح شده است. این سه تن عبارتند از هاشمی
رفسنجانی، ناطق نوری و علی لاریجانی که هر سه بر صندلی ریاست
مجلس تکیه داشته و دارند. اگر ترکیب آن جلسه مجلس را که ما
"لوئی جرگه ایرانی" نام نهادیم مبنای اتحادی فرض کنیم که سه تن
یاد شده دربالا به آن اشاره می کنند، این اتحاد کمی دایره خودی
را باز کرده است، آنقدر که مشارکت و مجاهدین انقلاب اسلامی را
نیز در بر می گیرد و از ملی مذهبی های شناخته شده نیز مهندس
عزت الله سحابی و هاشم صباغیان نشان داده شده اند که هر دو در
مجلس اول نماینده بوده‌اند و یکی از آنها عضو شورای انقلاب.
یعنی عزت الله سحابی.
اما، این اتحاد ملی که زمزمه آن می شود و
در واقع چاره جوئی برای وضع بحرانی کشور است، نه تنها با واکنش
احمدی نژاد، بلکه با واکنش حسین شریعتمداری که به نیابت از
شورای فرماندهان سپاه سرمقاله در کیهان می نویسد روبرو شده
است. این واکنش یعنی این که نمی خواهیم عقب نشینی کنیم و دولت
احمدی نژاد را می خواهیم با همین سیاست هائی که در عرصه
اقتصادی و سیاسی دارد برای 4 سال دیگر نگهداریم.
سوای آنکه اتحاد ملی و هر تغییر دیگری نه
مطابق میل شریعتمداری و فرماندهان سپاه انجام می شود و نه بنا
بر تصمیم ناطق نوری و لاریجانی رفسنجانی، استدلال هائی که
شریعتمداری در سرمقاله خود دراین ارتباط می کند خواندنی است.
چوب واقعیات دردناک فرود می آید. این حکم تاریخ است، اما بینیم
شریعتمداری چه می نویسد:
شریعتمداری ابتدا در باره مخالفت زندانیان
سیاسی زمان شاه با یک بیانیه می کند. او در باره این بیانیه می
نویسد:
« چند
روز بعد از فاجعه 17شهریور 1357،
زندانیان سیاسی مسلمان تصمیم گرفتند سد
اختناق حاکم بر زندان های رژیم شاه
را بشکنند و با امضا و صدور یک بیانیه
و ارسال پنهانی آن به بیرون زندان،
کشتار مظلومانه مردم در جمعه سیاه را
محکوم کنند. بیانیه تهیه شد و
براساس یک روال پذیرفته شده در میان
زندانیان سیاسی باید این تصمیم به
اطلاع سایر گروههای زندانی می رسید تا
در صورت تمایل با آن همراهی کنند و
در غیر اینصورت از ماجرا بی خبر
نباشند. بیانیه با جمله «ما
زندانیان سیاسی مسلمان...» شروع می شد و...»
به آقای شریعتمداری باید گفت: همینجا ترمز
کن تا با هم جلو برویم. چرا زندانی سیاسی را به مسلمان و غیر
مسلمان تقسیم کردید؟ و چرا این تقسیم را 30 سال است ادامه
میدهید؟ همین روش را در جدا کردن خبرنگاران و کارکنان مطبوعات
نکرده اید؟ انجمن صنفی روزنامه نگاران را دور نزده اید و یک
تشکل دیگر با پسوند "مسلمان" درست نکرده اید؟ همین اندیشه تا
اینجا، جامعه را به اکثریت غیر خودی و اقلیت خودی تبدیل نکرده
است؟
حالا اگر کسانی زیر فشار واقعیات جامعه، یک
گام عقب نشینی را توصیه کنند و بگویند بیائید حداقل یک اتحاد
ملی محدود از کسانی که می گویند مسلمان ونماز خوان هستیم و از
شما هم مسلمان ترند درست کنیم، چوب به تابوت وحدت خودی ها زده
اند که شما درآن دراز کشیده اید؟
شریعتمداری ادامه میدهد:
«این روزها از سوی
برخی افراد و گروههای سیاسی زمزمه
هایی مبنی بر ضرورت «تشکیل دولت وحدت
ملی» و یا «ائتلاف برای نجات کشور»!
شنیده می شود که صرفنظر از هویت ارائه
کنندگان این نظریات، با ماجرایی که
آن روزها در زندان سیاسی رژیم شاه
اتفاق افتاده بود مشابهت هایی دارد.
وحدت به تنهایی نه خوب است و نه بد، تیغ تیز
است که هم می تواند در دست رزمندگان خداپرست باشد
و هم در کف زنگی مست!
مثلاً
دولت وحدت ملی که سیدحسن نصرالله در لبنان بر آن اصرار می ورزد
با
هدف ائتلاف همه گروهها و جریانات سیاسی
لبنان علیه دشمن وحشی لبنان و مردم
این کشور یعنی اسرائیل دنبال می شود
و یا دولت وحدت ملی در عراق برای
مقابله با اشغالگران آمریکایی و
انگلیسی است و اینگونه است تلاش گروههای
جهادی افغانستان برای تشکیل دولت
وحدت ملی در این کشور.
»
به این ترتیب آقای شریعتمداری طرفدار آن
وحدتی که از آن بوی جنگ و مرگ و کشتار بیاید. یعنی برای دوران
کشته شدن و زندان رفتن وحدت خوب است، اما برای دوران حکومت
کردن وحدت خوب نیست، چون رقیب خوب نیست!
شریعتمداری در بخش دیگری از این سرمقاله، وحدت
مورد نظر خود را بیان می کند که همانا وحدت آرای مسئله دار و
17 میلیونی احمدی نژاد است. معلوم نیست که اگر آراء مردم در
انتخابات نشانه وحدت است چرا آرای 22 میلیونی خاتمی را ایشان
نشانه وحدت ملی ندانست. از قلم شریعتمداری بخوانید:
«مگر دولت کنونی
برخاسته از رأی
ملت و حاصل وحدت ملی نیست؟! اگر هست- که
هست- طرح تشکیل دولت وحدت ملی
برای چیست؟! آنچه بی تردید می توان
گفت این است که طرح یاد شده و خواهر دو
قلوی آن یعنی «ائتلاف برای نجات
کشور»! به منظور مقابله با اصولگرایی و
دولت اصولگرای نهم تدارک دیده شده
است، چرا که اولین گام آن نفی دولت
اصولگرای برخاسته از رأی مردم
است...»
باید پرسید "دولت وحدت ملی و دولت نجات
کشور، یعنی چی و نجات کشور از چه؟ از که؟ و از
کدام جریان سیاسی؟!
آمریکا برای عملیاتی کردن پروژه خود، به
ترفند
جابه جایی مرزها و تغییر محورها روی آورده
است. «طرح دولت وحدت ملی» در
این چارچوب قابل ارزیابی است. »
ظاهرا حسین شریعتمداری همچنان دولت وحشت
ملی را بر دولت وحدت ملی ترجیح میدهد! |
