|
هفته تظاهرات در ایران از نیمه گذشت.
تظاهرات دولتی بسیجی ها در دانشگاه تهران به مناسبت سالروز 16
آذر – روز دانشجو- که حالا این روز در جمهوری اسلامی با سالروز
18 تیر به هم گرده خورده و از دو نظام قبل و بعد از انقلاب دو
روز دانشجو باقی مانده است.
تظاهرات غیر دولتی دانشجویان که چون با
مخالفت دولت روبرو بود، مصمم تر و پر خشم تر برگزار شد و در
آهنی زنجیر شده دانشگاه تهران را از جا کند.
تظاهرات سازمان یافته بخش لبنانی و طلبه
های حزب پادگانی وابسته به بسیج در مقابل سفارت عربستان سعودی
و دفتر نمایندگی دولت مصر در تهران و در پناه نیروی انتظامی!
تظاهرات کارگران و کارکنان بازنشسته ذوب
آهن اصفهان که نمی توانند با حقوق بازنشستگی خود زندگی کنند و
ادامه آن به تحصن در جاده اصفهان – شهرکرد انجامید.
اجتماع و تظاهرات کم شمار خانواده سردار
سپاه "عسگری" معاون وزارت دفاع و مسئول ارتباط نظامی سپاه با
حزب الله لبنان و ارتش سوریه که در راه بازگشت در ترکیه ربوده
شد و یا پناهنده شد در برابر سفارت ترکیه در تهران.
و....
تظاهرات دانشجوئی که خود تقابل اقلیت خودی
ها اما برخوردار از حمایت دولت و غیر خودی های اکثریت و تحت
فشار دولت در دانشگاه ها بود، اجازه نداد روز دانشجو به مراسمی
دولتی تبدیل شود و شعارهای زمان نیکسون رئیس جمهوری امریکا،
جانشین شعارها و نیازهای امروز دانشگاه ها شود.
تظاهرات در برابر سفارت عربستان سعودی به
بهانه شرکت و دیدار سران عربستان و اسرائیل در نیویورک و در
سمیناد "ادیان" برپا شد و شعارها نیز به همین بهانه بود، اما
ریشه آن باز می گشت به مواضع علنی تر و آشکار تر وزیر خارجه و
دولت عربستان علیه برنامه اتمی جمهوری اسلامی. آن دیدار که
بهانه تظاهرات شده بود، مربوط به چند هفته پیش است و اگر قرار
بر مخالفت و تظاهرات علیه آن بود، باید همان زمان انجام می شد،
بنابراین مسئله همین مخالفت عربستان با سیاست اتمی ایران و
نزدیکی این مواضع با مواضع اسرائیل و دیگر کشورهای عرب منطقه
است.
تظاهرات در برابر دفتر نمایندگی دولت مصر
نیز به بهانه بسته شدن تونل های مرزی انجام شد که دولت حماس
درنوار محاصره شده غزه حفر کرده بودند تا بدین وسیله راه
ارتباط با مصر را باز کنند و از محاصره در آیند. محاصره غزه از
سوی اسرائیل مورد تائید هیچکس نیست زیرا مردم در تنگنای بسیار
قرار گرفته اند، اما رهبران جمهوری اسلامی در تحمیل تفرقه
در میان فلسطینی ها و تقسیم آنها به مسلمان و نیمه مسلمان،
طرفداران جمهوری اسلامی و مخالفان آن، سنی ها و شیعه ها و...
سهم کمی دراین فاجعه ندارد.
تظاهرات کارگران و بازنشستگاه ذوب آهن
اصفهان هم که نیاز به تفسیر ندارد، زیرا شکم گرسنه تفسیر نمی
خواهد.
در همین هفته دو کنگره حزبی نیز در تهران
برگزار شد و می توان هفته را، هفته کنگره ها نیز نام نهاد.
کنگره جبهه مشارکت و کنگره حزب کارگزاران. در هر دو کنگره شمار
بسیاری از چهره های طرفداران اصلاحات شرکت کرده بودند. گزارشی
که دبیرکل جبهه مشارکت درباره وضع اقتصادی و سیاسی کشور در
دوران احمدی نژاد داد، ماندگار ترین گزارش در باره وضع کشور
است. کنگره کارگزاران چنین گزارش دقیقی نداشت و ارائه نشد اما
پیشنهاد دبیرکل آن، یعنی شهردار سابق و خوش نام تهران
"غلامحسین کرباسچی" تبدیل به "مین" شد زیر پای احمدی نژاد و
فرماندهان طرفدار او. آنها حسین شریعتمداری سردبیر کیهان را
برای مخالفت جلو انداختند و بدنبال او اظهار نظرها از هر سو در
دولتی که اگر همه رای دهندگان به احمدی نژاد از سه سال و نیم
گذشته تاکنون همچنان بر سر رای و عقیده خود ایستاده باشند و آن
شمارش آراء هم دقیق و بی تقلب باشد، نماینده 17 میلیون از 42
میلیون دارنده حق رای در ایران است. شریعتمداری نوشت این دولت
خودش دولت وحدت است و نیازی به دولت وحدت ملی نیست!
ترکش های این مین انفجاری همچنان ادامه
دارد و ادامه نیز خواهد یافت، زیرا بر شمار طرفداران تشکیل
دولت وحدت یا اتحاد ملی که فعلا در حد هاشمی رفسنجانی (رئیس
مجلس خبرگان انتخاب رهبر)، علی لاریجانی (رئیس مجلس هشتم)،
کرباسچی (دبیرکل کارگزاران)، کروبی(رئیس مجلس ششم و دبیرکل حزب
اعتماد ملی)، دکتر یزدی (دبیرکل نهضت آزادی ایران) و... باقی
است، گسترده تر نیز خواهد شد. این بحث نه برمبنای خواست این
افراد، بلکه بر مبنای نیاز جامعه و فشاری که از پائین به حکومت
می آید ادامه خواهد یافت. فشاری که ناشی از بحران رو به گسترش
اقتصادی و سیاسی و اجتماعی است. البته، تا اینجا بحث بر سر
وحدت بین خودی هاست که همه مسلمان اند و نماز خوان و روزه گیر،
و خنده دار است، حکومتی که نسخه وحدت مسلمانان جهان را می‌پیچد، خود در داخل کشور تحمل مسلمانان شیعه و خودی را هم
ندارد، چه رسد به مسلمان اهل سنت و ملیون و دگراندیشان!
اما باز گردیم به سیاست خارجی، که هفته
گذشته در تظاهرات و در خیابان های تهران ادامه یافت و نه در
سفرها و مصاحبه های وزیر خارجه "منوچهر متکی".
در همین هفته، مانورهای خیابانی نیروی
انتظامی و بسیج و نیروهای ضد شورش هم در خیابان های تهران
ادامه یافت. آنها با شعارهای روی دیوارهای شهر کاری نداشتند،
بلکه با رفت و آمدهای مکرر و ایست و بازرسی ها و به نمایش
گذاشتن خود خواستند به مردم هشدار بدهند که یکوقت دست به
تظاهرات نزنند. این درحالی بود که روی دیوارهای شهر شعار "مرگ
برآخوند" به کرات دیده شد. حتی زیر چشم همین نیروهای ضد شورش و
ضد تظاهرات.
دولت و این نیروها می خواهند به مردم پیام
بدهند: ما آمده ایم که آخوندها را برگردانیم به قم و مشهد تا
بروند سر درس و حوزه شان و یک دولت مقتدر نظامی تشکیل بدهیم؟
آینده نشان خواهد داد. |
