کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری گزارش سال 2008 میلادی خود را در ارتباط با ایران منتشر کرد. در این گزارش روی رفتار دولت ایران با اعتصابات و اعتراضات کارگران و فعالان اتحادیه های کارگری تاکید شده، بویژه اتهام خیانت که از سوی مقامات ایران به این تشکل ها و فعالان نسبت داده می شود.

در گزارش آمده است: دولت ایران به اتحادیه های مستقل اجازه فعالیت نمی دهد. «خانه کارگر» تنها سازمان کارگری ایران است که توسط دولت به رسمیت شناخته می شود، اما این نهاد، برای کنترل دولت بر کارگران است.

در سال 2003 میلادی، نمایندگان دولت، کارفرمایان و «خانه کارگر» در خصوص یک اصلاحیه در قانون کار به توافق رسیدند. این اصلاحیه به کارگران اجازه می داد که اتحادیه  های مخصوص خود را تشکیل دهند.

تشکل های اسلامی: در بخش مربوط به نهادهای کارگران و کارفرماها در قانون کار سال  1990 تصریح می شود که کارگران می توانند برای انتشار فرهنگ اسلامی و دفاع از دست آوردهای انقلاب، انجمن ها و تشکل های اسلامی تشکیل دهند.

همچنین بر طبق این قانون، اگر در محیط کار، یک تشکل اسلامی که با عنوان«شورای اسلامی» شناخته می شود، وجود داشته باشد، هیچ سازمان کارگری دیگری نمی تواند تشکیل شود.

 قانون همچنین ایجاد «شوراهای اسلامی کار» را که مشتمل بر نمایندگان کارگران و یک نماینده از مدیریت صنایع، کشاورزی و سازمان های خدماتی که بیش از 35 کارگر دارند، را به رسمیت می شناسد. «شوراهای اسلامی کار» تحت نظارت «خانه کارگر» قرار دارند.

قوانین شوراهای اسلامی کار، نظامنامه ها و مسائل مربوط به انتخابات شوراهای اسلامی کار بوسیله وزارت خانه های کشور، کار و امور اجتماعی و اطلاعات تنظیم می شوند و سپس، هیئت وزیران این قوانین را تصویب می کنند. ( ادامه این گزارش را می توانید روی سایت شنیداری و گفتاری "تهیه" از اینجا بخوانید.)