|
جان اف برنز خبرنگار
امور خاور میانه "نیویورک تایمز" با سفیر روسیه در كابل مصاحبه
کرده و نظر او را در باره حضور نیروهای امریکائی و متحدان آن
در افغانستان پرسیده است. خبرنگار نیویورک تایمز در ابتدای این
مصاحبه می‌نویسد:
سفیر کنونی روسیه در
افغانستان "ضمیر قابل اف" نام دارد که در دوران اتحاد شوروی
نیز در افغانستان حضور داشته است. او اکنون 54 سال دارد و در
دوران اتحاد شوروی بعنوان مامور "کی جی بی" در سال های 90-
1980، در افغانستان بوده است. پدرش ازبک است و مادرش تاتار. او
پس از سقوط دولت دمکراتیک نجیب الله و به قدرت رسیدن طالبان
مشاور دفتر سازمان ملل در افغانستان شد و در توانست دراین کشور
باقی ماند.
او اکنون بعنوان سفیر
روسیه به افغانستان بازگشته و در ساختمان باز سازی شده سفارت
اتحاد شوروی سابق مستقر شده است. سفارت شوروی در زمان طالبان
با خاک یکسان شد و سال 90 تبدیل به مرکز اسکان فراریان شد.
اکنون ساختمان سفارت با
کف پوش های مرمر بی نظیر نوسازی شده و جارهای بلند و پرنور از
سقف های بلند آن آویران اند. روی دیوارهای سفارت نام 13500
افسر و سرباز اتحاد شوروی نوشته شده که در سالهای حضور ارتش
سرخ در افغانستان جان خود را از دست دادند.
قابل اف در مصاحبه خود
می گوید:
متحدان حاکم بر
افغانستان درست همان اشتباهات ما را تکرار می کنند. آمریکائی
ها در پایگاه های پیشین شوروی در افغانستان مستقر شده اند و
مانند دوران ما، پایگاه اصلی آنها نیز در کابل است. حالا آنها
اشتباهات خاص خود را می کنند، که شبیه اشتباهات ماست. اول از
همه مقاومت مردم افغانستان در برابر خارجی ها را نادیده
گرفتند، فکر کرده اند به دلیل آن که به سرعت کابل را متصرف شده
اند این تصرف بدون دردسر خواهد بود. درحالیکه تصرف همیشه آسان
است، اما نگهداشتن آن دشوار است. آنها، مانند خود ما از آنچه
در روستاها روی داده و خواهد داد غافل بودند و هستند.
یکی از بزرگترین
اشتباهات ما، ماندن در افغانستان بود. در حالیکه بعد از تغییر
رژیم، باید کار را تحویل دولت می دادیم و خداحافظی می کردیم،
اما این کار را نکردیم. آمریکائی ها هم نکرده اند و با اتکای
به قدرت ارتش و برتری نظامی خود، آنهم از طریق هوا، ماندگار
مانده اند. تلفات غیر نظامی ها هر روز شرایط را دشوارتر می
کند و این همان وضعی است که ما با آن روبرو بودیم.
خبرنگار نیویورک تایمز
سپس، قبل از انتشار ادامه مصاحبه خود شرح میدهد:
"قابل اف" یکی از معدود
بیگانگانی است که با "ملامحمد عمر" رهبر یک چشم طالبان که هنوز
هم رهبری آنها را در دست دارد، چهره به چهره شده است.
قابل اف می گوید:
روسیه از شکست آمریکا در
افغانستان چیزی بدست نخواهد آورد. ما همیشه گفته ایم بهتر است
با مجاهدین در جلال آباد مقابله کنیم تا در "عشق آباد" پایتخت
ترکمنستان و در مرزهای جنوبی روسیه. اما باید خیلی ابله باشیم
که از شکست آمریکا در این مبارزه خرسند شویم و طرفدار مردمی
بشویم که در مخالفت با ما وقایع 1990 چچن را باعث شدند.
فقط به امریکائی ها
توصیه می کنیم حداقل از روش ما در آن سالها پیروی کنید.
امریکائی ها برای بازسازی و مدرنیزه کردن افغانستان کاری
نکردند، در حالیکه ما از 1950 یعنی سال های شروع نفوذ شوروی در
افغانستان به این طرف با خرج میلیون ها روبل انجام دادیم. در
کار آموزش، بهبود نقش زنان و سد سازی و جاده سازی و ایجاد یک
زیر بنای صنعتی کوشیدیم. من می خواهم بپرسم که طرح آمریکا برای
فردای افغانستان چیست؟ حقیقت را بخواهید هیچ طرحی در دست
ندارند.
حتی ژنرال های آمریکایی
از این که با من دیدار کنند و با هم تبادل نظر کنیم پرهیز می
کنند. اقدام ژنرال آمریکایی "دیوید مک کیرنان" فرمانده کل
نیروهای متحدین که قصد دارد تعداد نظامیان را به 65000 تن
برساند، تکرار همان اشتباه مسکو در سال های گذشته است. ژنرال
می خواهد فشار جنگ را با افزودن نفرات بیشتر کند. تعداد
نیروهای شوروی در 1987 به 140000 تن رسیده بود، اما شما هر قدر
به تعداد نفرات خود بیفزایید به همان اندازه مردم را بیشتر
تحریک می کنید.
چاره اینست که در اولین
فرصت قدرت نظامی به نیروهای افغان سپرده شود. آمریکا و متحدانش
می گویند همین طرح را دارند اما تا وقتی مردم افغانستان مطمئن
نشوند که صاحب ارتشی شده اند که برای دفاع از سرزمین آنها
بوجود آمده و دست نشانده آمریکا نیست، این کار عملی نخواهد
بود.
باید سربازان افغان را
با کاربرد سلاحی چون مسلسل های 16
M.
به جای کلاشنیکف روسی که دهه هاست ارتش افغانستان با آن کار می
کند، آشنا کرد.افغان
ها نزدیک سی سال است که با کلاشنیکف کار کرده اند و تا انجا که
می دانیم خیلی هم خوب کار کرده اند. اما حالا وقت آن است که
این اسلحه روسی را بفرستیم پاکستان در کوره آب کنند و ارتش
نوینی را از نو بسازیم. |
