تابستانی که سپری شد پیام آور آغاز دورانی جدید  بود. پیش از همه در عرصه توازن قوا  در جهان:

چین با اجرای با شکوه مراسم افتتاح و اختتام المپیک، حضور پرتوان خود را در صحنه جهانی جشن گرفت و سپس ماجرا جوئی رئیس جمهور گرجستان برای روسیه فرصتی فراهم آورد تا بازگشت قدرتمند خود را به  چشم جهانیان بکشد. امریکا و هم پیمانان اروپائی اش که چندی پیش استقلال "کوسوو" را به رسمیت شناختند، در تناقض عدم بازشناسی همین حق در مورد اوستیای جنوبی و آبخازیا درماندند. هرچند برای مدتی باد ملایم جنگ سرد جدیدی بر جهان وزید اما مواضع پرتناقض سیاستمداران اروپا و از جمله آتلانتیست ترین  آنها، یعنی آقای سارکوزی و خانم مرکل در فرانسه و آلمان، پیش از هرچیز  نشان از پایان یک دوران داشت: پایان استیلای امپراتوری بر جهان(مقالات «بازگشت روسیه» و «بازی بزرگان در اوستیا») .

همان استیلائی که در مرکز دلمشغولی های  هر دو کاندیدای ریاست جمهوری در امریکا قرار دارد( مقاله «رؤسای جمهور عوض می شوند، اما امپراتوری آمریکا بر جای می ماند»). و ارثیه سنگین آن به دوش همگان و از جمله در بالکان و عراق و سوریه سنگینی می کند( مقالات  «غل و زنجیرهای دیتون حلقوم بوسنی- هرزگوین را می فشارد» و «اسلام بوسنی– هرزگوین در گرماگرم نوزائی » و «مهاجرت بی هیاهوی عراقی ها به سوریه »).

سیاست خارجی فرانسه همچون رفتارهای  رئیس جمهور آن پر از تناقض است .  از یک سو آتلانتیست است و از سوی دیگر دست دوستی به سوی سوریه دراز می کند که از سوی امریکا یکی از کشو رهای محور شر به حساب می آید. در لبنان نقش طفیلی را  بازی می کند و در پاریس  با جاه و جلال قذافی را پذیرا می شود که تا همین چندی پیش به خاطر عدم رعایت حقوق بشر به او می تاخت.  آلن گرش در مقاله «بررسی چرخش سیاست خارجی فرانسه » به طرح این مسئله می پردازد.

تابستان گذشته از سوی دیگر با تشدید بحران مالی عمومی سرمایه داری همراه بود. بحرانی که به  سقوط دیوار برلین ایدئولوژی نئولیبرالیسم  منجر شد. اینبار نه چپ، بلکه این نئولیبرالها هستند که بانک ها را در امریکا دولتی می کنند. دست پنهان بازار در مانده از اعجاز بازهم بیشتر مخفی می شود و دگم های  نئولیبرالیسم یکی بعد از دیگری رسوا می گردند.(مقاله «آیا دوران «بگذار بگذرد» به سر آمده است ؟ »).

کلیسای کاتولیک علی رغم پیوندهای دیرینه اش با محافل قدرت در بحرانی عمیق فرو می رود.(مقاله «مبارزه فرهنگی اسقف ها »). و شهرهای جدید حاشیه خلیج فارس نه بحران مسکن را حل خواهند کرد و نه مشکلات زیست محیطی را(مقاله « در پس ظاهر زیست محیطی خلیج فارس»)