آقای مظاهری که آخرین پستش ریاست بانک مرکزی بود، در پایان گزارشی که دیروز انتشار داده در جمله مهمی  خطاب به رئیس جمهور گفته است: «با علم و اطلاع از اينكه ارسال آن گزارش به حضور مقام معظم رهبري به معنيِ پايان دوران همكاري اينجانب در بانك مركزي خواهد بود، اين تنها راهِ‌باقي مانده را انتخاب كردم». مفهوم این جمله این است که رئیس جمهور علاقمند است همه  گزارش های بخش اجرایی توسط شخص ایشان و یا حداقل با موافقت ایشان به رهبری منتقل شود و اگر کسی گزارشی را مستقیماً به رهبری بدهد عزل می شود. اینکه رئیس جمهور بخواهد از محتوای گزارشها به رهبری مطلع باشد البته کاری است پسندیده و باعث انسجام درونی دولت است ولی با همه بوق و کرنای ولایت مداری، این که اگر کسی گزارشی را که برای رئیس جمهور فرستاده به رهبری هم بدهد، معزول تلقی می گردد، ضمن آنکه نشانه ی عدم پای بندی به این همه شعارهای تبعیت از رهبری است، می تواند از یک خطر بزرگتری حکایت کند. این که رئیس جمهور با شدت  و خشونت قصد سانسور(بخوانید حذف) رهبری را دارد. به خصوص وقتی که گزارش علنی اخیر(گزارش احمدی نژاد در دیدار کابینه با رهبر) در حضور رهبری مطرح شد، خیلی از کارشناسان بر این باور بودند که گزارش ها از صحت کافی برخوردار نبوده است و رئیس جمهور نمی خواهد حتی رهبر هم واقعیت آمار و ارقام را بداند. گرچه رهبر راه های زیادی برای به دست آوردن اطلاعات کشور دارد. از نامه رسمی و علنی و مهم مظاهری چنین امری برداشت میشود. وگرنه اطلاع رهبری از آنچه که آقای رئیس جمهور می داند که نباید مشکل ساز باشد. (عنوان انتخاب پیک نت است و ربطی به آقای ابطحی ندارد و بیخود پاپیچ ایشان نشوند!)