طبق گزارش های رسیده تقریبا یك ماه است كه وضع روحی و جسمی كارگران کارخانه بنیان دیزل تبریز به صفر رسیده است. آنها از دوازده ساعت كار اجباری خسته شده اند. مدیریت كارخانه ها محدویت ها را می افزایند. یك روز از افزایش آمار تولید سخن می گویند و روز دیگر ساعات استراحت كارگران را محدود می کنند. درتازه ترین محدودیت، ورود تلفن همراه به کارخانه را ممنوع کرده اند. کارگری 13 تا 14 ساعت از این تماس ساده با خارج از محیط کار و بویژه خبر گیری از خانواده اش نیز ممنوع شده است. طی هفته های گذشته مهندس آل فخری كه گویا از همكلاسان آقای صادقیان مدیر عامل شرکت است، بعنوان مدیر تولید برگزیده شد. او در اولین روز حضورش فشار به کارگران خط تولید را افزایش داد. این فشارها بقدری سنگین بود که در دومین روز، كارگران تصمیم به اعتصاب
گرفتند. كارگران از رفتن بر سر دستگاه ها خود داری کردند و تصمیم گرفتند تا وی از کارگاه نرود به اعتصاب خود ادامه بدهند.

برای آنکه قطعات ماشینكاری شده از 84 به 95 تا 100عدد در روز برسد نیروهای اضافی قسمت كوبلینگ وفلزی كاری را به خط تولید سرازیر كردند. تهدید كارگران و این جایگزینی کار را به کشاکش میان کارگران و مدیران تولید و حراست و مدیرعامل کشاند. این فرمان مدیر عامل بود:"هر كسی نمی زند برود به جهنم".

کارگران معترض را در نماز خانه جمع کردند و برایشان قصه هزار و یک شب تعریف کردند. از میان آنها چهارده نفر كه یكی از آنها نمایندگان كارگران بود را نگه داشته و بقیه را  روانه كارگاه كردند.

اکنون چند روز از آن واقعه می گذرد. از كارگران اعتصابی تعهد گرفته شد. به این ترتیب شمار قطعه تولیدی به 84 و 90 رسید.