در
ایران اگر از مردم کوچه و بازار بپرسید
"گامبیا" یا
"سنگال" کجاست؟ آنها به نشانه ندانستن
ابروهای خود را بالا می برند. زمانی
که تلویزیون دولتی مراسم استقبال
رهبران یکی از کشورهای کوچک آفریقا در
تهران را نشان میدهد و مخبر
تلویزیون خبر از ارتباطات گسترده اقتصادی و
سیاسی با این کشورها می دهد مردم با
تمسخر به این اخبار گوش می دهند.
هر
اندازه رابطه ایران با قدرت های
بزرگ جهان رو به وخامت می رود، رابطه دوستی با کشورهای غرب
آفریقا
پر رنگ تر می شود. خبرگزاری نیمه رسمی فارس
می نویسد "ارتباط ایران و گامبیا بعد از امضای قراردادهای
دریایی قوی تر شده
است. ایران و گامبیا موافقت کرده اند تا
ایران
درباره
بنادر دریایی و کشتی سازی و تعلیم
ملوانان کامبیا به این کشور کمک کند.
دو کشور راه های توسعه کشتی داری،
موضوعات تکنیکی و ساخت کشتی و بندر
را مورد بررسی قرار دادند."
دو هفته پیش غلام
رضا ساسانی، مقام رسمی ایرانی در
موسسه کشتی رانی به خبرگزاری جمهوری
اسلامی می گوید که بخش خصوصی کشتی
سازی ایران علاقمند است تا در ساختن
بنادر، راه اندازی و ساختن کشتی در
گامبیا سرمایه گذاری کند. همچنین هفته
گذشته منوچهر متکی وزیر امورخارجه
ایران گفت: "ایران و سنگال در
حال تجربه روابط رو به رشد سریعی
هستند." روابطی که آقای متکی از آن صحبت
می کند سرعت پرواز پول های ایرانی
به داکار پایتخت سنگال می باشد. البته با
سپاس از قیمت سرسام آور نفت!
پروژه
های مشترک بین ایران و سنگال که
آقای متکی از آن سخن می گوید شامل کارخانه
های اتومبیل سازی ایرانی، فروش
اتوبوس و همکارهایی در بخش کشاورزی و همچنین ساختن پالایشگاه
نفت در این کشور است. اما نه بر ایرانی ها و نه از
جامعه بین الملل پوشیده نیست که
دلیل واقعی این دوستی پرحرارت بین
ایران و کشورهای غرب آفریقا، تلاش
برای خنثی نشان دادن تحریم های
جدید توسط اتحادیه اروپاست، که این
بار قرار است بانک مرکزی ایران را نشانه بگیرد. منجمد کردن
دارایی های بانک مرکزی ایران ( بزرگترین بانک ایران) در
سرتاسر اروپا، موج تازه ای از بحران
اقتصادی را به همراه خواهد آورد که دامن اقتصاد
بیمار ایران را بیش از پیش خواهد
گرفت. این آینده ایست که گریز از دادن پاسخ صریح به خواست کشورهای
1+5 که در بسته پیشنهادی خود به ایران روی آن اصرار دارند
ترسیم می کند.
(اصل این مقاله را میتوانید از اینجا بخوانید)
http://cameliaentekhabifard.com/wordpress/?p=156 |