هجدهم آگوست روز استقلال افغانستان بود. 89 سال پیش امان الله خان پادشاه افغانستان توانست نیروهای اشغالگر انگلستان را شکست داده و استقلال افغانستان را اعلام کند.

کابل غمزده و خاموش بود. مردم از وحشت احتمال حملات انتحاری نظیر آنچه که چند هفته قبل در مقابل سفارت هند اتفاق افتاد و دهها قربانی گرفت، ترجیح دادند قید جشن استقلال را زده و در خانه بمانند.

افغانستان قربانی سالها جنگ است. دغدغه های مربوط به وضع دشوار اقتصادی و ناامنی از یکسو و تردید از داشتن آینده ای بهتر از سوی دیگر بر زندگی مردم این کشور همچنان سایه انداخته است.

جالب است اگر بدانید که در کوچه و بازار نیز مردم عامی از موضوع هسته ای ایران و تهدیدها و تحریم های جهانی علیه ایران باخبرند. مشکلات ایران بار بیشتری بر شانه های نحیف مرد میانسالی گذاشته که کیف من را با محبت هر جه تمامتر بر دوش خود حمل می کرد. نگران بود که در ایران هم جنگ آغازشود. می گفت:

"خانم، وضع ما را نگاه کنید! بخدا جنگ بد است! اگر در ایران جنگ شود وضع ما افغان ها هم بدتر می شود.

به اعتقاد او و بسیاری دیگر که من در افغانستان با آنها گفت و گو کردم، مردم این کشور از انتقام گیری ایرانیان از نیروهای خارجی در افغانستان در هراس اند. آنها نگران عکس العمل دولت ایران در صورت آغاز تقابل نظامی با نیروهای آمریکایی بر سر برنامه هسته ای هستند. تا بحال تصور من بر این بود که فقط ایرانی ها نگران جنگی تازه اند، اما حالا میدانم که مردم افغانستان نیز با مردم ایران هم درد اند و نگران جنگ. مسئله اتمی دیگر نه دغدغه ای ایرانی بلکه دغدغه ای برای مردم افغانستان و شاید بعضی کشورهای منطقه نیز باشد… (کامل این گزارش را می توانید از لينك زير بخوانید)

http://cameliaentekhabifard.com/wordpress