حاج فتح الله خان
همچنان از "اعلامیه" می ترسد!
بیژن صف سری

آن وقت ها که دور حرم را نکوبیده بودند و هنوز مقبره آقا مثل نگین در میان حجره ها، وسط دشت سبز چمن و حوض های فواره دار قرار نداشت، هر روز بعد از پایان کارش، از پائین خیابان به طرف "بست" (1) می رفت. به قول خودش، می رفت تا دلی تازه کند، همراه با زائران مشتاقی که از کوچه پس کوچه های تنگ زیارت، شتابان می گذشتند، به حرم می رسید، و آخر سر هم بعد از عبور ازمیان تن های عرق کرده زائران، دستی به ضریح می رساند و به نشانه تبرک آن را به صورتش می کشید، گویی جان می گرفت و در دلش خنکی وصال را احساس می کرد و بعد، زیر لب چند کلمه ای درد دل گونه، طلب گشایش گره کور معاش و نجات از بی سر پناهی و تنگ دستی اش می کرد و دلسوخته عقب عقب می آمد تا به کفش کن می رسید و از آنجا راهی خانه می شد. این کار هرروز فتح الله، کارگر چا پخانه ی زمرد، درسی سال قبل بود. البته صبح های زود هم که از خانه بیرون می آمد، در اولین جلوه از گنبد طلایی آقا که از دور نمایان می شد، به اخترام می ایستاد، و دست به سینه سری خم می کرد تا زیارت صبحگاهیش را بجا آورده باشد.

فتح الله هنوز به یادش هست که یک روز بعد از زیارت صبح گاهی، وقتی از چهار راه خسروی به طرف چاپخانه می رفت، مشتی اعلامیه در کف پیاد رو ریخته بودند، خم می شود و یکی از آنها را بر می داشت و در همان حال از خیالش می گذشت که کدام چاپخانه این اعلامیه ها را چاپ کرده و چقدر برای چاپ آنها پول گرفته است؟ در این حسرت بود که چشمانش به متن انقلابی نوشته شده در اعلامیه افتاد، انگاری تکه هیزمی داغ از اجاقی پر حرارت را برداشته باشد، اعلامیه را انداخت و دل نگران به اطرافش نگاه کرد که مبادا کسی او را در حال برداشتن اعلامیه و خواندن آن دیده باشد. آن روزبرای اولین بارفتح الله فهمید که در کشور خبر هایی است و گروهی به مخالفت حکومت بر خاسته اند، بعد از آن هم، هر از گاهی وقتی به مجالس هفتگی مذهبی می رفت، جسته و گریخته چیزهایی می شنید، اما همیشه سعی در نشنیده گرفتن شنیده هایش داشت و وقتی بوی انقلاب در همه جا پیچید، مراقب بود مبادا پسرانش منوچهر و محسن که هر دو محصلی نوجوان بودند، از جمله فریب خوردگان راه آزادی نباشند تا روزی که، انقلاب از راه رسید .

1-   قدیما به حرم امام رضا (ع ) می گفتند بست، هنوز هم قدیمی ها به حرم بست می گویند.