فردای آنشب
لیلا را کشتند!

وب گردی شبانه من، گاهی به نمناکی چشمهایم پیش از آنکه پلک هایم یکدیگر را درآغوش بگیرند ختم می شود. نمی دانستم و هنوز هم نمی دانم در آن سالهای نه خیلی دور چه گذشته، از این و آن می پرسم و کم کم هرچه به گذشته نزدیک تر می شود به سن و سالم اضافه می شود. گاهی احساس می کنم بزودی پیر می شوم. مگر همه پیرها، خاطرات زنده و متحرک نیستند؟
این مطلب، که در وبلاگ "ایرانی..." آن را پیدا کردم و خواندم، شاید سالها پیرم کرد. با چشم نمناک به خواب رفتم و در اشک خود غرق شدم. مطلب را از اینجا دنبال کنید!