اخبار ساعت 9 کانال یک سیما،  دوبخش خبر خارجی و خبر داخلی دارد. خبر داخلی آن به زور به 5 دقیقه می رسد. مگر اینکه مقام رهبری و یا رئیس جمهور سخنرانی کرده باشند!  در این 5 دقیقه هم شما از حال و هوای دور و برتان و آنچه در طول روز دیده اید و شنیده اید یکباره می‌آئید بیرون و در یک لحظه متوجه می شوید که در داخل ایران همه‌اش پیشرفت های اجتماعی و علمی و سیاسی است. در این پنچ دقیقه شما  خبر کشت "کیوی" چند کیلویی، یا شروع زمان "اعتکاف" و استقبال عظیم جوانان از این مراسم که در آن برای چند روز در مسجد بست می‌نشینند و مشغول عبادت می شوند را می شنوید. و یا پیشرفت های گازی و نفتی و یا خبر ولادت ها و وفات ها  و اگر خیلی خوش شانس باشید خبر ترک اعتیاد دسته جمعی اهالی یک روستا در خراسان جنوبی آشنا می شنوید که چندی پیش اعلام شد.

در خبر داخلی، خبری از انتقاد به سیاست های دولت و تظاهرات فلان دانشگاه یا فلان صنف و خبر مرگ یا دستگیری یک فعال مدنی در زندان و یا شفاف سازی موضوع هسته ای و گرانی ها و ... بالاخره همه حوادثی که مردم بهتر از صدا و سیما می بینند و میدانند، نیست. به همین علت، یعنی نداشتن خبر داخلی در اخبار و وقت نیم ساعتی اخبار، شما 20 دقیقه و یا بیشتر اخبار خارجی می شنوید. از مردن سگ فلان رئیس جمهور یا پادشاه گرفته تا موضوع هسته ای کره شمالی و کودتا در فلان کشور که در لا به لای آن سعی می شود اخباری  هم پخش شود که مردم را متقاعد کند که گرانی و سرکوب شورش و زندانی شدن و رعایت نکردن حقوق شهروندی در همه جای دنیا هست و مختص ایران نیست. مثلا همین اواخر چندین بار ضرب و شتم یک خانم توسط پلیس امریکا بارها و بارها از تلویزیون پخش شد. شاید خودشان هم می دانند که باز خوبست  در امریکا این تصاویر پخش می شود ولی در ایران شما در زندان هم بمیرید حتی تسلیت هم به خانواده آن مرحوم نمی گویند چه برسد به پخش تصاویر آن. طبق همین قانون های خبری حاکم در ایران، سیما گزارشی از ترافیک سنگین و چند ساعته در آلمان پخش کرد. از آنجا که اعتمادی به اخبار صدا و سیما نیست و ما هم توان مالی رفتن به خارج را نداریم و تنها سفر خارجی که خواهیم رفت سفر آخرت است، هیچگاه حقیقت این نوع اخبار برای ما مشخص نخواهد شد. اما  برای اینکه دیگر خیلی بی مزه نشود و اخبار یکطرفه صدا و سیما یک توازنی پیدا کند، با خودم فکر کردم شاید بد نباشد راجع به ترافیک در تهران و معضل عظیم اجتماعی بنام " جای پارک " بنویسم.

 بزرگراه " حقانی" به میدان ونک می رسد. میدانی که در هر چهار گوشه آن یک " بنز" و یک " ون" برای ارشاد خواهران و برادران ایستاده است.  تا چشم کار می کند ترافیک است و ماشین ها ایستاده‌اند و با سرعت بسیار کم حرکت می کنند. البته می توان گفت که این تازه ساعات خلوت بزرگراه "حقانی" است. بدتر از این، بزرگراه های "مدرس شمال" ، "حکیم" ، " صدر" ، تقریبا تمامی بزرگراه های تهران که گل سر سبد آن بزرگراه "همت" است که شاید 2 ساعت در آن باشید و از گرما و گرسنگی کلافه شوید ولی هنوز به مقصد نرسیده باشید. البته گاهی اوقات این 2 ساعت همراه خواهد بود با برنامه های شادی مثل دعوا و تصادف و بد و بیراه . بزرگراه هایی که 3 " لاین " دارند با هجوم ماشین ها به بزرگراه های 5 " لاین" تبدیل می شوند. گرمای شدید و آلودگی هوا و کمبودهای اقتصادی و گرانی و برخی مشکلات اجتماعی اعصاب درست و حسابی برای مردم نگذاشته است. از ترافیک بدتر موضوع پیدا کردن جای پارک است که معروف ترین توصیه همان توصیه آقای قالیباف است که گفت : "اگر جایی کار داشته باشم با موتور به این طرف و آن طرف می روم". اگر چند خیابان آنطرف تر از خانه کار داشته باشید باید 1:30 ساعت قبل از خانه بیرون بروید. البته پیدا کردن جای پارک با خودتان است چون امکان دارد جای پارک پیدا نکنید و از خیر کلاس و دانشگاه و کار و زندگی بگذرید و به خانه برگردید. البته خدا به پارک دوبله و سوبله عزت و عمر طولانی دهد.  اگر ماشینی ساخته شود و به تولید انبوه برسد که هر چهار چرخش بصورت عرضی هم حرکت کند، شاید بتوانید خودتان را مابین دو موتور یا ماشین جا کنید و مدت زمان پیدا کردن جای پارک را کاهش دهید. اینروزها اکثر خانه ها و شرکت ها و مدرسه ها و مهد کودک ها و  ... میله ها و تابلو هایی را ساخته اند و طرفی از کوچه را به نام خودشان زده اند و به کسی اجازه پارک کردن نمی دهند.  اگر هم با تاکسی بخواهید  بروید تا مشکل جای پارک نداشته باشید،  به اندازه پول بنزینی که چندین روز شما را به این طرف و آن طرف می برد باید کرایه تاکسی برای3 الی 4 مسیر بدهید که بسته به مسافت های مسیرتان فرق می کند.  تازه اگر گیر راننده ای نیفتید که بخواهد تمام کمبود های اقتصادی اش را با کرایه شما جبران کند. اصل کلام اینکه تا رسیدن به جمله " تهران بزرگترین پارکینگ جهان" فاصله زیادی نداریم. بقول رئیس جمهور فضائی خودمان "با یک یا حسین دیگر" به آن هم خواهیم رسید.

بیچاره خبرنگاران و فیلمبرداران سیما، که از این سوژه ها محروم اند و پشت کانال یک را خالی کرده اند!