نوری المالکی، نخست وزیر عراق برای مذاکره یپرامون سه محور وارد تهران شد. هر تحلیل و تفسیری تبلیغاتی که خبرگزاری های حکومتی و روزنامه ها و سیمای جمهوری اسلامی از این سفر ارائه دهند، در برابر انگیزه اصلی این سفر که همانا گفتگو بر سر سه محوری است که در زیر می آوریم بی اهمیت و بقول روزنامه نگارها "ستون پر کن" است.
این سه محور عبارتند از:
1- خاتمه یافتن مخالفت با قرارداد امنیتی که دولت عراق با امریکائی ها می خواهد ببندد.
2- قطع دخالت های نظامی سپاه در عراق و پایان پشتیبانی از نیروهای مسلح مقتدا صدر
3- تاکید بر اینکه برای حمله به ایران – در چارچوب قرارداد امنیتی که بین عراق و امریکائی ها بسته می شود- از خاک این کشور استفاده نخواهد شد؛ اما به شرط مراعات دو بند و دو محور قبلی.
این که مالکی با احمدی نژاد مذاکره کرد یا با وزیر خارجه اش، با رهبر و یا با فلان مقام روحانی و یا نظامی اهمیت ندارد، آنچه اهمیت دارد دستور کار این سفر و مذاکره است.
اخبار حاشیه ای این سفر را که حذف کنیم و به این سه محور برسیم، آنوقت سئوال بزرگ اینست:
اگر حمله به ایران مطرح نباشد، به چه دلیل نخست وزیر عراق به ایران آمده که اطمینان بدهد این حمله از خاک عراق نخواهد بود؟ و اگر دخالت سپاه در عراق زمینه ساز شعله ور شدن آتش یک جنگ تازه در مرزهای غربی کشور نبود، چرا باید نخست وزیر عراق خواهان قطع این ارتباط و حمایت باشد؟
نفس همین سفر و امتیازی که نوری مالکی می خواهد بدهد مبنی بر اینکه برای حمله به ایران از خاک عراق استفاده نخواهد شد به معنای جدی بودن مسئله تا حد دادن و گرفتن امتیاز نیست؟