در فرهنگ کهن ایران، واژه‌ی اندیشه برانگیزی وجود دارد: "خویشکاری" یعنی هر کسی کار خودش را درست انجام بدهد... مثلا رییس جمهور مسئول اداره امور اجرایی کشور است. اصلاح امور جهان یا رهبری جهان اسلام به او ربطی ندارد. دادستان کل کشور بایستی نگران پرونده های قضایی و حقوق مردم باشد... مثل پرونده دکتر زهرا که در همدان در بازداشتگاه کشته شد... پرونده های دانشجویان ... همین حسینیه شیراز و... اما دادستان کل در باره واردات عروسک بیانیه می دهد ... وزیر کشور معمولا در باره مسایل اقتصادی مصاحبه می کند و از دستاوردهای اقتصادی می گوید... استاندار لرستان در باره این که ما جزو پنج کشور اتمی دنیا هستیم حرف می زند...

سال ها پیش رفته بودم به اردوگاه نگهداری بیماران جذامی در تبریز... خاطره غریبی بود... دیدن راهبه های اروپایی که سالیان سال است در خدمت جذامیان عمر می گذرانند و فارسی را هم با لهجه آذری حرف می زنند... رفتم مدرسه ابتدایی کودکان جذامی ها ... مدرسه مثل یک زباله دانی در میان باغ بود... تار و غبار گرفته. کثیف، آن چنان که نفست بند می آمد... در دفتر مدرسه با مدیر مدرسه صحبت می کردم. گفت علوم سیاسی خوانده، شروع کرد به تحلیل مسایل ایران و جهان. گفتم: "می‌دونی مهمترین مساله جهان چیه؟"
چند مساله ای را بر شمرد. مدام می گفتم نه! از اون مهمتر هم هست. دست آخر پرسید :" کدوم مساله؟"

گقتم:" مدرسه بابا باغی!" تو باید یه این مدرسه برسی. اگر به جای تو بودم. با کمک بچه ها مدرسه را جارو می کردم. رنگ می زدیم. از آموزش و پرورش کمک می گرفتم ... تو برادر عزیز به درد این مدرسه نمی خوری. تو باید رئیس بشی ...

آن مدیر مدرسه باباباغی تنها نمانده است ...

انگار مدرسه و مدیر تکثیر شده است...