مراسم اول ماه مه (روزجهانی کارگر) در سراسر جهان برگزار شد. نه تنها در کشورهای بزرگ سرمایه داری جهان، بلکه در کشورهای کوچک منطقه خاورمیانه – نظیر اردن پادشاهی- نیز این مراسم بصورت اجتماعات و تظاهرات خیابانی برگزار شد. شاید جمهوری اسلامی یگانه کشور منطقه بود که علیرغم همه ادعاهای انقلابی که دارد، اجازه برگزاری این روز داده نشد. در برخی کشورهای اروپائی این مراسم با خشم و درگیری هائی برگزار شد که محرک آن یا خود حکومت ها بودند و یا گروه های خشونت طلب و فاشیست. از جمله در دو شهر آلمان خشونت ها متفاوت تر از سالهای گذشته بود. در تظاهرات روزکارگردر هامبورگ که همزمان با کوشش نئو نازی های آلمانی برای تظاهرات در این روز همراه بود، حدود 7000 تن از مردم این شهر به خیابان ها ریختند تاهمزمان با برگزاری مراسم جشن روز کارگر ازتظاهرات جوانان راست افراطی که معمولا تظاهرانشان با شعار های نژاد پرستانه همراه است جلوگیری کنند. در هامبورگ 1100 تن راست افراطی با تمایلات نئو نازیستی با شعار های نژاد پرستانه کوشیدند تا خود را مدافع کارگران نشان دهند، اما آن ها در مقابل ایستادگی مردم و جلوگیری از راهپیمائی آنان، مجبوربه قطع برنامه راهپیمائی شدند. تقابل نئو نازی ها با جوانان چپ افراطی آغازگر درگیریها ی متقابل خیابانی بود که به ورود پلیس به صحنه درگیری ها نیز منجر شد، در این در گیری های متقابل به بخش هائی از شهر خسارت وارد شد. تظاهرات مشابهی نیز در برلین روی داد که این تظاهرات نیز مشابه موارد همه ساله به در گیری جوانان چپ افراطی  با ماموران انتظامی منجر شد.