سروران گرامی، خانم ها و آقایان

سلام گرم مرا از پشت میله های مهرورزی و عدالت علوی! پذیرا باشید.

با خبر شدم قرار است امروز 19/2/1387 این بنده کوچک خدا را مورد لطف قرار داده و به یاد روزهای همراهی و همگامی، و امید به استواری گام های پیش رو، ساعاتی را به همدلی و همنوایی بنشینید.
سپاس خود را نثار تک تک شما گرامیان و فرهیختگان می کنم و از درگاه یکتای بی همتا پیروزی و بهروزی برایتان آرزو دارم. بیش از یکصد سال است که ملت بزرگ و آزادیخواه ایران برای زدودن استبداد و استقرار دموکراسی و مردم سالاری، هزینه می پردازد. استبدادی که در زوایای اندیشه ها، اخلاقیات و حتی برداشت های متون دینی و مذهبی مان جا خوش کرده و هر از چندی از گوشه ای سرک می کشد. بی تردید برای قطع ریشه های استبداد از پیکره جامعه و رسیدن به بهار با طراوت دموکراسی، مردم سالاری و آزادی اکنون هم باید هزینه پرداخت و از آن نهراسید.

بر خود می بالم که فرزندی کوچک از این ملت بزرگم که خداوند توفیق عنایت فرمود تا اندک هزینه ای در این راه مقدس بپردازم. از راهی که گزیده ام، نه پشیمانم و نه نگران. به ایران آزاد، آباد، بدون استبداد و خودکامگی می اندیشم و به آن امیدوارم. اگر چه به ستم و بر خلاف موازین قانونی و دینی مجبور به تحمل زندان هستم. اما خدا می داند که کوچک ترین هراسی ندارم که بر عکس این عاملان و آمران زندان من هستند که در هراس و وحشتند! میهمانان گرامی، اعضای محترم حزب مشارکت ایران اسلامی؛ رمز پیروزی بر اهریمن استبداد، آگاهی، اتحاد و مقاومت است. این سه عامل امکان پذیر نیست، مگر آنکه سازماندهی و تشکل را جدی بگیریم. با نگاهی به تجربه های موفق دموکراسی و آزادیخواهی در جهان بر این حقیقت آگاه می شویم که احزاب و تشکل های سیاسی و صنفی اساس و زیر بنای دموکراسی است. ملت ایران هنگامی می توانند به اهداف عالیه خود برسند که امر تحزب و تشکل را جدی بگیرند. از قضا مستبدان هم بیشترین حمله و اتهام را متوجه تشکل ها و سازمان های پویا و منسجم می کنند، زیرا از آن‌ها می هراسند. آرزو می کنم که ثمره رنج زنان و مردان آزاده و آزادیخواه، قطع ریشه های استبداد و خودکامگی و شکوفای گل آزادی و دموکراسی در این مرز و بوم باشد.

هادی قابل