خبرگزارى دسترنج نوشته است، 3 دانشجوى دختر دانشگاهى در آذربایجان شرقى که مورد تعرض (نام مستعار "تجاوز") مسئولان دانشگاه قرار گرفته بودند به علت ترس از بى آبرویى و تهدید مسئولان حراست دانشگاه حاضر به شکایت از مسببان این حادثه نیستند. در دوران ریاست جمهورى خاتمى اگر چند تار موى دانشجوى دخترى در تجمعى دانشجویى بیرون بود و یا در یک تجمعی بجای صلوات برای سخنران دست می زدند، آدمهاى همین مسئولان دولت نهم کفن به تن مى پوشیدند و سراسر شهر فریاد وااسلاما سر مى دادند که اسلام و قرآنمان به باد رفت، که دولت خاتمى توجهى به شئونات اسلامى ندارد. اما در دوران خاتمى دانشگاهها امن تر بود,  نه استاد دانشگاهى اخراج یا به اجبار بازنشسته مى شد و نه ماموران حراست این مقدار گستاخ بودند تا به داخل دستشویی‌های دخترانه سرک بکشند و در وقت مقتضی به نیات پلید خود عمل کنند.

بحث امروز جامعه ایران فاصله میان شعار و عمل مسئولان نیست، بلکه حکایت غریبی است که از آن می‌توان با عناوینی چون «دروغ‌های بزرگ و قلب حقایق» نام برد. در حالی که ماموران گشت‌های ارشاد در خیابان‌های شهرهای کوچک و بزرگ آستین اندازه می‌زنند، مانتو متر می‌کنند و از زنان و شوهرانشان و از برادرها خواهرانشان درخواست اسناد محرمیت می‌کنند، اخباری از بازداشت رئیسشان به خاطر سکس گروهى با زنان منتشر می‌شود. در حالی که تورم و گرانی گلوی مردم را می‌فشارد، رئیس ‌جمهور از قدرت خرید بالای آنان سخن می‌گوید. در حالی که دولت از مدیریت کشور ایران ناتوان است، رئیس‌ جمهور از مدیریت جهان دم می ‌زند .نه، اینها فاصله میان عمل و شعار نیست، مقایسه عملکرد این دولت و آن دولت هم نیست، صدای فرو ریختن شرم و حیا در جامعه ایران است.(متن این مطلب را می توانید از اینجا بخوانید)