روزنامه اعتماد مطلبی منتشر کرد به قلم خانم آذر منصوری با عنوان “سهم زنان از مجلس” . در این یادداشت خانم منصوری با تاسف بسیار خبر داده اند که در مجلس هشتمی که بزودی تشکیل خواهد شد، حتی یک زن نماینده اصلاح طلب نیز وجود ندارد.  همچنین تعداد زنان نماینده از 13 زن در مجلس ششم و هفتم به رقم 8 زن در مجلس هشتم تنزل پیدا کرده است که باز هم جای تاسف عمیقی را دارد. خانم منصوری در این مقاله وضع مجلس ایران را با مجلس ترکیه که در آن 46 نماینده زن  حضور دارند و پاکستان که سهمیه 20 درصدی برای حضور زنان در پارلمان در نظر گرفته شده، مقایسه کرده اند.

چرا به افغانستان نگاهی نیاندازیم؟

افغانستانی که نه سابقه پرافتخار تاریخی مانند پاکستان برای حضور زنان در صحنه سیاست در بین کشورهای مسلمان را دارد و نه مثل ترکیه کشوری لائیک است. افغانستان کشوری مذهبی و سنتی و تا اندازه ای در بسیاری از مناطق آن ”زن ستیز” است. اما در همین کشور، خانم دکتر مسعوده جلال به عنوان کاندید ریاست جمهوری در سال 2004 با حامد کرزای رقابت می کرد. در همین سال زنان افغانستان 68 کرسی در پارلمان این کشور را بدست آوردند. قانون اساسی افغانستان برای جلوگیری از پایمال شدن حق زنان در انتخابات، 25% از کرسی های پارلمان را بصورت تضمینی برای آنها در نظر گرفته است. هرچند که در انتخابات سراسری، زنان موفق به کسب 28% از کرسی های پارلمان یعنی 3 درصد بیشتر از سهمیه تضمینی شدند.

مسئله تنها به حضور سیاسی زنان افغانستان در پارلمان این کشور خلاصه نمی شود. فرماندار شهر بامیان خانم فرهیخته ای است بنام “حبیبه سرابی” (ایشان قبلا در دولت آقای کرزای وزیر امور زنان بوده اند) و همچنین رئیس هلال احمر این کشور بانوی شایسته دیگری بنام خانم فاطمه گیلانی است و وزیر امور شهدا و جانبازان نیز در کابینه قبلی یک خانم بوده است. می خواهم بگویم که برای آقای کرزای و کابینه وی و تمامی آن روحانیون خشکه مقدس افغانی، وجود یک زن در سطوح بالای مدیریت قابل تحمل است چرا که قانون این حق را برای زنان محترم شمرده است. درجامعه ای مانند افغانستان که بسیار مذهبی تر و سنتی تر از ایران است و 25 سال درگیر جنگهای داخلی و پس از آن 5 سال زیر سلطه طالبان بوده است، حضور و فعالیت سیاسی این زنان قابل تحسین است. انتخابات آزاد در جامعه مردسالاری مانند افغانستان که بسیاری از زنان این کشور هنوز دچار بحران هویت هستند، 68 نفر از آنها را به پارلمان فرستاد. آنوقت چگونه می توانیم باور کنیم که در جامعه ای نظیر ایران که زنان بیش از نیمی از جمعیت آن را تشکیل می دهند، تنها 8 زن محافظه کار توانسته اند به پارلمانی که 290 کرسی دارذ راه پیدا کنند؟! نمایندگان بخش دیگر زنان این جامعه در کجا هستند؟ (متن کامل این مطلب را میتوانید از اینجا بخوانید)