در سال 1980 اسرائیل در یک حمله هوایی راکتورهای اتمی عراق را نابود کرد. صدام حسین جار و جنجال زیادی در مورد این حمله به راه انداخت و آن را دلیل دیگری بر موضع "ضدامپریالیستی" خود وانمود کرد. حتی مدعی شد که با اين حمله حمایت اسرائیل از حکومت ایران در جنگ عراق با ایران ثابت شد. از نوع همان استدلال ها و ژست های به ظاهر ضد امریکائی و ضد امپریالیستی که امثال حسین شریعتمداری در آن استادند و شرق و غرب را به هم می بافند و هر کس را که در هر کجا سخنی برخلاف میل حکام جمهوری اسلامی بر زبان آورد آن را به همسویی با امریکا و اسرائیل می چسبانند.

در آن زمان در مورد دلایل این حمله نظرات مختلفی داده شد، اما دقیق ترین ارزیابی ها این بود که این اقدام اسرائیل ناشی از نگرانی غرب از لرزان شدن پایه های حکومت صدام حسین است. براساس این ارزیابی امریکا و اسرائیل هیچ ترسی از صدام حسین ندارند، زیرا او نه در داخل عراق مشروعیتی دارد نه در سطح جهان و نه حتی در منطقه عربی خاورمیانه و میان کشورهای منطقه. آنان نگران پس از صدام هستند و این که نیروگاه های هسته ای و ظرفیت ساخت بمب اتمی در دست یک حکومت ملی و دمکراتیک در عراق قرار گیرد. به همین دلیل پیشدستی کرده و این امکان را نابود کردند.

آیا وضعیت کنونی ایران و درگیری آن با امریکا مشابه وضعیت آن زمان عراق نیست؟ هر موشک و تکنولوژی هسته ای که ایران بدان دست یابد، در شرایط حکومت کنونی با نفرت داخلی و انزوای بین‌المللی آن، در قیاس با قدرت نظامی کنونی امریکا کمترین خطری را نمی تواند بوجود آورد و می توان آن را در چند دقیقه نابود کرد. نگرانی امریکایی ها و اسرائیلی ها بیشتر از آن است که این ظرفیت تکنولوژیک و هسته ای، با یک چرخش مثبت در ایران – حتی در حاکمیت- در دست یک حکومت دمکراتیک قرار گیرد. حکومتی که حمله به آن دیگر به این سادگی ممکن نباشد و افکار عمومی جهان نپذیرد.

این شمشیری که بر فراز سر ایران بلند نگاه داشته نه از ترس احمدی نژاد، بلکه از بیم آن نیروی ملی و دمکراتیکی است که اگر قدرت را بدست گیرد، آنگاه مقابله با آن به آسانی مقابله با حاکمیت کنونی نیست.

این همه اصرار مطبوعات غرب در تکرار این ادعا و فرو کردن این فکر در معز همگان که حکومت ایران باثبات تر از همیشه است بیشتر ترس فزاینده آنها را از خطر تغییر نشان می دهد. تبلیغات مکرر غرب در این که حکومت ایران از همیشه مستحکم تر است، برخلاف خوش خیالی رهبران ایران، برای تلقین این فکر و این ترس به مردم خود و جهان است که این حکومت از داخل رفتنی و دمکراتیک شدنی نیست و باید از خارج آن را از کار انداخت. انتخابات اخیر نیز نشان داد که شیرازه حکومت به کلی از هم وارفته، چنان که اگر یک روز سیاست جنگی کنار گذاشته شود حاکمیت کنونی در سراشیب سقوط قرار خواهد گرفت. امریکا و اسرائیل پیام انتخابات اخیر ایران را بخوبی درک کردند و نگران تحولی مثبت و مترقی در ایران اند. اگر چنین باشد، میهن ما بیش از هر زمانی در خطر یک تجاوز نظامی قرار گرفته است.